က်ိန္းစပ္ေနေသာနႈတ္ခမ္းေတြႏွင့္ နာက်င္ေနေသာေအာက္ပိုင္းေၾကာင့္ ထယ္ေဟ်ာင္းညည္းမိကာအိပ္ယာေပၚကထလာမိသည္။
အခ်ိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္ငါးနာရီ။
ဗိုက္သားေပၚကိုတက္ေနတဲ့ေလးလံတဲ့အရာတစ္ခုကိုၾကည့္မိေသာကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာေယာက္်ား ဂၽြန္ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕လက္ျဖစ္ေနသည္။
"ဟက္~~~ခ်စ္လွစြာေသာ!သိပ္ေကာင္းတယ္ ရင္နာဖို႔"
ပါးစပ္လႈပ္ရံုမွ်သာေျပာၿပီး ဗိုက္ေပၚကလက္ကိုဖယ္ကာ ထရန္ျပင္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ျပန္ဆြဲထားေသာလက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္႐ုန္းမရဘဲ အိပ္ယာေပၚပက္ခနဲ။
"အာ့..."
ေအာက္ပိုင္းကနာက်င္မႈေၾကာင့္ အသံထြက္မိသည္အထိညည္းမိသည္။
ေဘးနားကိုၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုစူးစိုက္စြာၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္်ားရယ္ပါ။
"ကင္မ္ထယ္ေဟ်ာင္း မင္းငါ့ကိုလွည့္စားဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႔ ငါကမင္းကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတာမို႔လို႔"
ဂၽြန္ ေျပာေနေသာစကားမ်ားကို ထယ္ေဟ်ာင္းနားမလည္ေသာ္လည္း ေခါင္းကေတာ့ဆက္ကာဆက္ကာညိမ့္မိလ်က္သား။
ေဂ်ာင္ဂုကေတာ့ေျပာၿပီးထထြက္သြားေလၿပီ။
"ဒါပဲလား ဒီလိုနာက်င္ေစတဲ့စကားေတြေျပာၿပီး
ထြက္သြားတယ္ေပါ့ အဲ့လိုရလို႔လား"
ထယ္ေဟ်ာင္းစကားေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဂုျပန္လွည့္ၾကည့္လာကာ~
"ကင္မ္ထယ္ေဟ်ာင္း မင္းကိုငါခ်စ္ခဲ့တာအရင္ကေနာ္ ေစာက္ရမ္းခ်စ္ခဲ့တာမင္းသိမွာပါ ငါဘယ္ေလာက္ေအာက္က်ိဳ႕ခဲ့လဲလဲမင္းအသိဆံုးေနာ္ ဒါေပမယ့္ ယူထားတာေတာ့ခ်စ္လို႔မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဒါလဲ မင္းကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခဲ့တာပဲေနာ္ မင္းသမိုင္းမင္းဆက္ေရးေလကြာ ငါ့ကခ်ည္းႏွိပ္စက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ ငါ့ကိုသနားေအာင္ေျပာမေနနဲ႔ မင္းအခုက်ေနတဲ့မင္းမ်က္ရည္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းသုတ္လိုက္ ေစာက္ရည္ေတြခိုေနလို႔လဲငါမသနားဘူး ေစာက္ပိုေတြမလုပ္နဲ႔"
ေအာ္~~ေစာက္ပိုတဲ့လား။
"ဒါဆိုေျပာၾကည့္ ထယ္ ဘာမွားခဲ့လို႔ ထယ့္ကိုအခုလိုခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနရတာလဲ"
