Seething Love

Prolouge

Prolouge:     

The mansion is so quite. I am in hurry to gather all my things and my daughter's.
I don't  want him to know  that we are leaving.
If he will know,   he won't allow us.
He deserve a life with no wotries. And my daughter deserves another life. Not this chaotic one. She will suffer if it will continue. My daughter almost died.
His life is not intwined with my daughters. Fate wouldn't be so harsh on them if they were fated to one another.
I checked once again the important papers of my daughter and mine. Our passport. Tickets. And her Chinese citizenship declaration. I need to hide it.
I need to erase  all her traces in here.  Kailangan niya rin namang makalimutan ang anak ko. Kailangan niyang mapatunayan ang kanyang sarili. At sa gagawin niyang iyon dapat wala ang anak ko. Maiipit lang siya.
Tumutulo ang luha ko nang palabas na ako ng mansion.
I called a Taxi to bring me to the hospital. Nagmamadali na ako. Palinga-linga kung nandon ba ang mga body guard sa reception. Nang makita kong wala, I left all our luggages in the lobby and settle all the bills. Para malabas ko na ang anak ko. But I was shocked when the bills are paid with by the Master.
Oo nga pala, sinagot niya lahat ang treatment ng anak ko. Dahil para sa kanya obligasyon niya na ang  anak ko.I hurriedly went to my daughters private room. Nang makarating na ako sa tamang floor. Sinilip ko muna kung may mga bodyguard na nagbabantay sa labas ng pintuan. Napasinghap ako nang makitang mayroon sa magkabilaang bahagi ng lobby, parang mga sundalong naka alertong  nanagbabantay. Bumuntong-hininga ako at naglakad palapit sa mga body guards. Sinalubong ako ng Chief Officer.
"Xiūxí yīxià. Wǒ huì fùzé." I said. The CO bowed. They all  bowed when they saw me. It is the custom. A teacher of their master is deemed to be on high status too.
"Wǒmen bùnéng nàyàng zuò, xiǎojiě. Wǒmen bèi gàozhī bùyào líkāi zhèlǐ." Sagot  ng CO sa akin. Pinapa-alis ko sila at sinabing ako na ang magbabantay sa anak ko. Pero hindi ko sila mapa-alis. They are strictly instructed to stand on guard. Not unless siya ang magpa-alis sa kanila.
Habang nag lalakad ako papasok iniisip ko kung paano ko maitatakas ang anak ko dito sa ospital. Pagbukas ko nang pinto at  Pagkapasok ay napatda ako nang makita siya sa tabi nang anak ko.
His  touching my daughter's face lightly. I can see  tears fell down from his cheeks. His murmuring something I cannot hear.

'Master Yuan,' parang dinudurog ang puso ko sa aking nasasaksihan. Lumapit ako nang dahan-dahan. Inilagay ko ang bag kong dala sa couch. Para rin siyang walang narinig. Napahinto ako at napatingin sa binatang susunod na maghahari sa sa mundo ng business and economy. Ang magulong mundo ng business.
Naging mas desidido akong ilayo ang anak ko sa kanya. Dahil alam kong magbabago siya. At sa pagbabagong iyon masasaktan niya lang ang anak ko. Babaguhin siya ng impyernong mundo ng business. Kailangan niyang baguhin ang sarili niya para mapamunuan ang kanyang pamilya. At ang libong-libo tauhang umaasa sa kanilang negosyo.
Hindi makakabuti sa kanya ang anak ko. At alam kong hindi rin siya makakabuti sa anak ko.

Kasalanan ko ba ang nangyayaring ito sa dalawang batang ito. Ang anak ko. Master Yuan.
Ang pamilya namin ay nakatakdang  magturo sa susunod na mamumuno nang Yuan-Wang. Ang kasaysayan ng kanilang pamilya. Nang Tsina. Confucious Ethics. At marami pang kakailanganin ng isang tagapagmana. Natigil lang ang pag tuturo ko nang mamatay ang orihinal na tagapagmana.
Si Wei Li Wang. 8 years old siya nang mamatay dahil sa isang assasination. Nang time na yon ay nakilala ko naman ang isang negosyanteng taga Pilipinas. Nagpagpasyahan kong sumama sa aking asawa sa Pilipinas. Makalipas ang limang taon ay tinawagan ako ng mga Yuan. Magtuturo  daw ako sa susunod na tagapagmana. Kaya simula noon ay pabalik-balik ako ng Pilipinas at Beijing. Pero nang nag five years old ang anak ko ay hindi na siya pumayag na hindi ko siya dalhin. Noong una ay okay lang ang set up sa amin.May ibang bahay kaming tinitirhan sa Beijing, pumupunta lang ako sa mansion sa itinakdang oras. Pero noong muntik nang mamatay si Master Yuan ay pinalipat ako sa loob ng compund ng Mansion. Dahil para ma preserba ang seguridad ng tagapagmana.
Ten years old ang anak ko ng magkita ang dalawa. At labing anim naman si Master Yuan. Hindi ko akalaing may namumuong pagtingin ang mga bata isa't isa. Masyado pang bata ang anak ko. Pero Master Yuan nagpapakita na siya na pagmamay-ari na niya anak ko
And  That was two years ago. Hanggang sa mangyari ang mga nangyari.

Nagulantang ako ng tumayo si Master Yuan at naglakad palapit sa may bintana.
" Lǎoshī," Tawag niya sa akin. "I know what you are trying to do. " Patuloy niya. Bumuntong hininga ako. At lumapit sa anak ko.
"Yuán dàshī-"
" I am debating to myself, if I will deport you and hide her here." He cut me off. I was astonished by what he is said." Or I will let you leave with her. " Sabi niya at nilingon ang anak ko.
"Yuán dàshī, Please I hope you will understand why I am doing this. I am not just saving my daughter but you, of all people." Paliwanag ko sa kanya.

He walked towards my daughter. He holds my daughter's hand.
Then his most trusted body guard entered. Nilingon ko ito. Halata ang pagod sa mga mata nito pero gising parin para pagsilbihan ang tagapagmana.

"Arrange the jet. Bound to Manila. Tell them they will leave as soon as the flight plan is done." Bigla niyang sabi sa kanyang tauhan. "Know, Lǎoshī that as of this moment you are killing me. You can leave." Sabi niya. Pero nanatiling nakatunghay sa anak ko.
"Yuán dàshī, you need to forget her. You will become one of the strongest individual in the world. My daughter won't do any good to you. She-"

Bigla siyang tumingin sa akin. Puno ng hinanakit ang mga mata niya. Galit. At hinanakit.

"I will be the judge of that Lǎoshī," Sagot niya sa akin. " Leave immediately. That I can hold my temper. I am not liking what you are telling me now,Lǎoshī," Sabi niya. At umupo sa kama ng anak ko. Lumayo ako ng kunti. Nakita kong hinalikan niya sa noo ang anak ko. At pagkatapos ay may isinout siyang bracelet sa kanang kamay.

'Master Yuan, hindi nakakatulong ang gingawa niyo.' Bulong ko sa isip ko. Tumayo siya at palabas na nang pinto. Bago siya lumabas ay may sinabi siya.

"I will come to claim her,Lǎoshī. I hope you won't forget that. I will claim her. When the time comes. And no one can keep me away from her anymore. Even the heavens and fate can't do something about it." Makahulugan niyang sabi sabay sirado ng pinto.
Napabuntong hininga ako. Kumabog ang dibdib ko sa narinig ko.

'Master, patawad.'
Ang huli kong nasambit habang papa-alis na ang eroplanong maglalayo sa amin sa bansang aking sinilangan.