Pain & Love

Chapter 6: People are like glass

KYLE'S POV

-6 YEARS AGO-

Whenever you hear the name ELISE SHIHO MISHINO, all you can think of is that she has everything. Pero walang nakakaalam na, dahil dun, she ends up alone.

Kaya lagi ko siyang sinasamahan. I want her to feel happiness like any other normal girl.

"Did you know that people are like glass?" tanong niya sa akin isang araw.

"Ha? Glass? Bakit?" sagot ko.

"People are like glass because once they are broken, there is no way to fix it again." sagot niya habang nakatingin sa malayo. "Kung maayos man, mayroon nang lamat na kahit kailan ay hindi na muling mawawala. Wounds heal, but they leave scars. Scars that remind them what had happened."

-A YEAR LATER-

Dito kami nag kita nila Sumi, Hiro, at Yuki. Actually, kaming 5 lang ang magkakaklase nun kaya naging close talaga kami.

Madalas na din tumatawa at ngumingiti si Elise kahit papaano.

Nabigla nalang ako ng makatanggap ng text galing kay Tito na lumayas si Elise sa bahay. Bakit? Ayos naman lahat ah? Bakit kailangan pa niyang umalis?

Agad ko siya tinext na:

        "Pwede ba tayo magkita?" -Kyle

        "Bakit? Tungkol ba to sa pag-alis ko sa bahay? Ang bilis naman kumalat ng balita?" reply niya.

        "So, can we meet up?" -Kyle

        "Where?" -Elise

        "THE GARDEN" reply ko.

The Garden ang pangalan ng park na paborito niya. Tuwing gabi kasi nakikita ang mga maaliwalas na constellations sa sky. Yun lang ang nagpapasaya ng araw niya kapag inaaway siya o tinataboy ng mama niya.

It's already 7:50 p.m. 8 o'clock ang meeting time namin.

"Did you wait long?" tanong ni Elise na kadarating lang.

"Not really." sagot ko while lying down on the grass, looking at the sky. "Sit beside me. I already know the reason why you left that house."

Tumango siya at umupo sa tabi ko. Liningon ko siya at nakita siyang malungkot.

"You know, Kyle. Di ako umalis sa bahay because I hate my family. In fact, I love th- "

"I know." putol ko sa kanya. "Trust me, I know"

For the first time, I saw her cry. Tumalikod ako sa kanya.

"Cry all you want, Elise. No matter what happens, I'll be by your side."

-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

ELISE'S POV

I cried for the first time since I was born five years ago when I was 10. Lahat ng sakit na dinanas ko, iniyak ko nalang.

I fell asleep there crying. Nagising nalang ako sa bahay ni Kyle.

Katabi ko siya sa kama at nakita na gising pa siya.

"You awake?" tanong ni Kyle pagkasulyap sa akin.

"Yeah, I am." sagot ko. "Sorry." sabi ko kay Kyle.

Nagulat ako ng bigla akong yinakap ni Kyle. "No problem, my princess."

Napangiti ako at pinikit ang mga mata ko. "I'm glad that I let you in my heart to see through me." sabi ko.

"And I'm glad that you let me in your heart to see through you." sabi niya.

Natawa kaming dalawa. After a few seconds, tinanggal niya ang pagkayakap sa akin.

"Tulog na tayo Elise." sabi ni Kyle. "We have a long day tomorrow. Good night"

"Okay." sagot ko. "Good night Kyle."

I'm so lucky talaga. Down my rocky and unstable path, I met Kyle. I hope that he really won't leave me.

🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑 🌕 🌑

Sorry po kung medy paiksi ng paiksi yung mga new chapters =( busy-busyhan po kasi ako sa school eh </3 :'(