Homi 2.0

Hoofdtuk 1

Homi
Joe en ik zitten nu al een half uur voor de tv naar een saai tv programma te kijken. Achter ons in de keuken is mama het eten aan het maken. Ik hoor dat ze de pan op tafel zet dus ik weet dat we gaan eten maar ik heb echt geen zin om op te staan. "Eten!" Roept mama uitgeput. Ik zet me over mijn luiheid heen en loop naar de tv en zet hem uit, vervolgens loop ik naar Joe ik til hem van de bank, hij pakt mijn hand. Of eigenlijk pakt hij twee vingers meer kan hij niet pakken met zijn kleine handje. We lopen samen naar de tafel waar een heerlijke geur vandaan komt. "En bloemetje hoe was het met Zita vandaag?" "Ehhh leuk hoor, was heel gezellig" ik stop snel een hap eten in mijn mond zodat ik niets meer kan zeggen. "Nou dat is fijn om te horen, ze mag ook een keertje bij ons langskomen ik zou haar graag willen ontmoeten!" "Ja ik zal het voorstellen" ik probeer zo overtuigend mogelijk te klinken. Mijn moeder opent haar mond om te kunnen reageren, maar dan ziet ze dat Joe een boontje in zijn neus aan het duwen is, dat zorgt ervoor dat ze mij even vergeet. Want als ze door blijft vragen dan komt ze er misschien nog achter dat Zita niet bestaat. Ik bedoel er bestaat vast wel een Zita maar ik ken er geen en het is zeker niet mijn beste vriendin. Wat mama wel denkt. Ik hoop dat als ik naar de middelbare school ga ik wel vrienden kan maken. Echte vrienden.  Als ik naar een nieuwe school ga wil ik een hele andere start maken. Ik wil gewoon in een keer vrienden worden met de populaire kinderen! Dat was namelijk op deze school niet helemaal gelukt, het is allemaal mijn vaders schuld! Mijn vader heeft mij en mijn moeder verlaten. Ik zat toen in groep vijf, ik kwam net in een nieuwe klas. Ik ben de eerste paar maanden maar een paar keer op school geweest. En dat was wanneer mijn moeder me naar school had getild. Ik was dus niet helemaal op de vrolijkste plek, ook had ik vaak paniekaanvallen. Nu heb ik ze veel minder maar ik heb ze nog wel, het voelt dan alsof ik geen controle meer heb over mijn gedachten en lichaam. Ik raak dan zo diep in mijn gedachten dat het niet meer lukt om me op iets anders te focussen. Ik vergeet hoe ik normaal moet ademen of slikken en ik zak steeds dieper weg in mijn hoofd gevuld met paniek. Het is zo eng.

Ik wordt uit mijn gedachten getrokken door de stem van me moeder. "Mia! Mia!" "Ja" ik kijk mijn moeder verward aan. "Joe vroeg wat aan je" ze kijkt me geïrriteerd aan. "Oh oké vertel maar" ik kijk Joe aan, die ondertussen zoveel mogelijk boontjes in zijn mond propt. En vervolgens weer alles met zijn handen uit zijn mond haalt. "Isss Zita aadig?" Joe kijkt me met zijn grote pikzwarte ogen aan. "Ehhm ja?" Ik eet snel mijn bord leeg. Ik pak mijn telefoon en check mijn insta, nog steeds geen like op mijn nieuwe post. Ik had niet verwacht dat het me zoveel pijn zou doen. "Ik ga naar mijn kamer!" Mijn moeder houdt me tegen, "Wat is er Mia je bent zo sip, is er iets gebeurt met Zita?" Nee juist het feit dat er niks met Zita is gebeurt! "Nee er is niks, ik voel me gewoon niet zo lekker" "Mia denk je weer aan je vader? Je moet hem echt los gaan laten, het was niet jouw schuld!" Oja dat was ik vergeten te vertellen, het was mijn schuld. Ik had ruzie met hem, hij wou met mij en mijn moeder die zwanger was van Joe naar Afrika verhuizen. De plek waar mijn ouders vandaan komen. Ik wou dat niet, ik weet eigenlijk niet waarom want niet dat ik hier iets te verliezen heb. Het voelde gewoon niet goed, en hij wou maar niet luisteren naar mijn mening. Toen hij me zo boos had gemaakt schoten er opeens woorden uit mijn mond die ik nooit had mogen zeggen! Rot lekker zelf op naar eigen land, ik hoop dat je daar alleen sterft! Hij schrok zo dat hij me met een klap op de grond sloeg. Ik was maar heel even van de wereld maar toen ik wakker werd hoorde ik naast me veel geschreeuw. "Je slaat je eigen godverdomme kind toch niet!" "Misschien had jij haar gewoon moeten opvoeden!" "Ik? Meen je dit nou, ga mijn huis uit nu!" Ik open mijn ogen met moeite ik zie mijn moeder naast me staan, ze wijst naar de deur. Kort daarna hoor ik een harde dreun, het galmt door het hele huis heen. Hij is weg.

Mijn moeder hielp me overeind, en gaf me een knuffel. Pas een maand na het incident hebben we er over gepraat. In die maand heb ik zoveel gehuild dat ik verbaasd was over hoeveel water er in mijn lichaam zit!
Als ik mijn moeder vertel dat ik geen vrienden heb gaat ze teleurgesteld zijn. Ze gaat doen alsof het haar niet uitmaakt maar ik kan mijn moeders gezicht erg makkelijk aflezen. Zij kan dat ook bij mij, want ik deed erg mijn best om niet sip over te komen. "Nee mam ik ben gewoon moe oké?" Ik loop langs haar naar boven. Ze kijkt me met een bezorgde blik na. Ik voel tranen opkomen, ik veeg ze weg. Ik loop naar de badkamer en bekijk mezelf ik de spiegel. Mijn ogen zijn rood en nat, mijn haar staat als gewoonlijk weer omhoog. "Oké Mia, je bent mooi zoals je bent. Je krijgt een nieuwe start je kunt dit!" Ik had niet verwacht dat het zou helpen om mezelf aan te spreken maar het gaf zoveel rust. Ik gooi water in mijn gezicht, als ik weer in de spiegel kijk staat mijn moeder achter me. Ik schrik maar ze geeft me een kus op mijn hoofd wat me weer kalmeert. "Het komt allemaal goed, als je er klaar voor bent om me te vertellen wat er is kun je altijd naar me toe komen" ik draai me om en geef haar een knuffel. Ik kan mijn tranen niet meer binnen houden. Ik leg gezicht tegen mijn moeders schouder zodat ze niet ziet dat ik huil, "zal ik doen mam". "Oké ga je slapen morgen je laatste dagje vakantie" "doe ik" ik loop naar mijn kamer. Als ik in mijn bed ga liggen merk ik hoe moe ik was, dus ik val snel in slaap.

Ik wordt wakker van Joe die aan mijn hand trekt. 'Wakker worden! We gaan ontbijten!" "Ja ik kom al" ik stap uit bed en merk dat ik in een goede bui ben. Mijn moeder legt de hagelslag op tafel, ondertussen bakt ze een ei. Ze schuift het ei op mijn bord. "Thanks mam" "no problem" ze kijkt lief naar me. "Heb je zin in morgen?" "Ja eigenlijk wel" "ahh nou dat is goed om te horen, Joe heb jij zin om morgen voor het eerst naar school te gaan?" "Jaaa!" Hij komt er nog wel achter dat school niet zo is als hij nu denkt. Mijn moeder lijkt ook in een goede bui te zijn. "Mam vandaag komt dat kookprogramma op tv zullen we het samen kijken?" "Jaa leuk! Sinds wanneer hou jij van kookprogramma's?" ik trek mijn schouders op. "Oké gezellig!"

Het is al bijna donker en we kijken nu al drie uur naar dat stomme kookprogramma! Ik snap niet wat hier zo leuk aan is, je kijkt naar mensen die eieren in een kom doen. Maar sinds we het kijken heeft mijn moeder een grote glimlach op haar gezicht. Dus ik doe maar alsof ik het ook leuk vind. Joe zit naast me op de bank, hij kijkt een filmpje op mijn telefoon met oortjes in.

Eindelijk het kookprogramma is afgelopen, het nieuws verschijnt. Ik pak mijn telefoon van Joe af zodat ik erop kan, want ik heb echt geen zin om naar het nieuws te kijken. Alleen begint Joe te huilen. "Boehoehoe Mia heeft mijn filmpje afgepakt!" "Mia geef je telefoon maar weer terug aan Joe" "wat! Waarom" mijn moeder kijkt me met strenge ogen aan. Omdat ik geen zin in gezeik heb geef ik mijn telefoon terug aan Joe. Nu ben ik gedwongen om het nieuws te gaan kijken. Ik probeer te begrijpen wat ze zeggen, maar alles gaat over politiek. Dan begint de nieuwspresentator te praten over een waarschuwing. "Beste mensen er is sinds kort een nieuw apparaat op de criminele markt. Genaamd hologramic mimicry, ook wel homi genoemd. De misdaad peilingen zijn in Amerika omhoog geschoten. De politie beweert dat dit komt door de homi. De homi is in staat om je in een ander persoon te veranderen. Het projecteert een hologram op een persoon, het apparaat is nog niet in Nederland gezien maar hier zijn toch wat tips om iemand die de homi gebruikt te herkennen. De homi is niet in staat om je stem te vervormen dus is het beste om een vraag te stellen aan de verdachte. Als de stem anders is dan weet je dat de persoon niet is wie je denkt dat hij is. Als je wilt zien wie het is dan moet je naar zijn middel grijpen en naar een blokje van deze grote rijken. Als je het blokje hebt gevonden moet je het van de middel af proberen te trekken." Mijn moeder en ik kijken geschrokken naar het televisiescherm. "Ze komen vast niet naar Nederland" zegt mijn moeder. Maar aan haar stem kan ik horen dat ze het zelf ook niet geloofd. "Ga je naar bed? Morgen eerste schooldag!" "Ja is goed" mijn zin naar de eerste schooldag is verdwenen.

Ik kom maar niet in slaap, wat als ik morgen wakker wordt en mijn moeder is niet mijn moeder. Of dat ik denk dat papa terug is gekomen maar dan is het een crimineel! Het voelt alsof ik wordt opgesloten in de paniek. Ik begin te hyperventileren, ik probeer rustig adem te halen maar het lukt niet. Ik wordt licht in mijn hoofd dus ga weer op mijn kussen liggen. Ik val kort daarna in slaap.