Homi 2.0

Hoodstuk 2

Ik hoor een piepgeluid door mijn kamer galmen, ik ga rechtop zitten en druk mijn wekker uit. "Eerste schooldag, oke je Mia gaat een goede indruk maken." Ik trek mijn setje klaargelegde kleren aan. Over het klerensetje heb ik bijna de hele vakantie nagedacht. Oké ziet er goed uit, ik loop naar beneden en eet mijn bakje yoghurt leeg. Joe en mijn moeder slapen nog. Ik pak mijn tas in en loop naar de deur, "doei mam!" "Dag liefie!" Haar stem klinkt alsof ik haar wakker heb gemaakt. Ik loop naar buiten en fiets naar school. Als ik op school aankom zie ik gelijk al een grote groep kinderen bij elkaar staan. Hun houding straalt duidelijk uit "ik ben populair, ik kies niet mijn eigen vrienden en ben onzeker" ik snap opeens niet meer waarom ik ooit vrienden wou worden met de populaire kinderen. Dan zie ik de groep kinderen richting de trap lopen. Of nou ze lopen richting de hoek van de fietsenstalling. Ze lopen met zijn vijven doelgericht op iets af. Ik zet mijn fiets in een fietsenrek en loop langzaam richting ze. Als ik dichterbij kom hoor ik geschreeuw en gehuil. Daar overheen hoor ik gelach. Ik probeer onopvallend dichterbij te komen. Ik zie het niet goed maar er ligt een kind op de grond. Ze staan om hem of haar? Ik kan het geslacht niet helemaal bepalen. Maar in ieder geval ze staan om het persoon heen. "AUhh!!!, alsjeblieft stop!" Ik kan het niet meer aanhoren, ik loop op de groep af en ga voor het kind dat op de grond ligt staan. "HÈ! Stop! Wees niet laf en ga iemand in elkaar slaan van je eigen formaat!" Een van de jongens stapt naar voren, hij lijkt wel 2 meter lang te zijn. "Zo zo! Een brugpieper die graag in elkaar wordt geslagen!" Een ander meisje loopt naar voren, "meneer Varen is naar buiten gekomen om de kinderen naar binnen te werken, Lets go" de jongen die voor me staat geeft me een duw en draai zich dan om. Ik verlies mijn evenwicht maar weet mezelf staande te houden. Ik hurk me naast het persoon dat huilend en opgerold op de grond ligt. "Hè gaat het? Mag ik je gezicht zien?" Ze haalt haar handen van haar gezicht af, haar volledige gezicht zit vol met schrammen en blauwe plekken. "Jezus hoe lang doen ze dit je al aan!" "Het is niks" "dat is het wel! Oké kom we gaan naar een docent!" "Nee! Niet doen!" "Waarom niet?!" "Gewoon! Niet doen oké!" Er valt een stilte "Oké is goed" ik snap niet waarom ze het niet verteld zij kan er toch niks aan doen. Ze heeft vast een goede reden. "Welke klas zit je?" Vraag ik terwijl ik haar overeind help. "1F" "oh oké ik in 1D, ik zoek je in de pauze op oké?" "Nee liever niet!" Ze doet haar capuchon op en loopt snel van me weg. "Wacht! Huh?" Ze liep gewoon weg! Ik had haar geholpen, ik weet haar naam niet eens. Oké ik moet ook naar binnen, ik ben al bijna te laat. Ik loop via de trap het schoolgebouw binnen. Ik loop een lange hal met lokalen in. Oké waar is 0.24 aha gevonden. Ik ga bij een lege tafel zitten, naast me zitten twee meisjes die naar elkaar fluisteren. De rest van de uren probeer ik een beetje met mensen te praten.

Eindelijk pauze ik sterf van de honger, maar eerst wil ik het meisje van vanochtend vinden. De aula is gevuld met lachende, boze, schreeuwende en appende kinderen. Ik zoek naar iemand met een donkerrode capuchon.

Ik loop nu al een kwartier van mijn pauze te verdoen, de enige plek die ik nog kan bedenken is de wc. Dus ik loop naar de wc's en kijk of er 1 op slot zit. Ja! Het allerlaatste wc hokje zit op slot. Als ik mijn oor tegen de wc deur hou hoor ik gesnik. "Gaat het?" Het gesnik stop direct, er volgt een lange stilte. "Oké ik ga er vanuit dat je het meisje bent die ik vanochtend heb ontmoet. Dus hoi ik ben Mia, zou ik jou naam mogen weten." "Ik had gezegd dat je me met rust moest laten" het lucht op om te weten dat ik tegen het goede persoon praat. "Ja dat weet ik maar je gaf me geen goede reden waarom ik dat zou doen, dus je bent nog niet van me af" "hier is een reden, je wilt geen vrienden met mij zijn!" "Nou dat kan ik zelf ook wel bepalen. Dus kom nou maar gewoon uit die wc" ik hoor een klik en de deur gaat langzaam open. Het meisje komt met rode ogen de deur uit. Haar gezicht ziet er nog slechter uit, alles is dik geworden. "Je moet hier echt iets aan doen, mensen wouden mij op de basisschool ook wel eens pesten. Dus geloof me ik weet hoe het voelt, als je het aan een leidinggevende verteld wordt er iets aan gedaan." Ze knikt. "Waarom werd jij gepest? Ik bedoel je bent knap en aardig." "Dankjewel, ik wou het eigenlijk achter me laten maar als het jou helpt dan vertel ik het wel. Ik heb het alleen liever niet dat je het aan iemand anders verteld oké?" "Nee natuurlijk niet!" "Oké in groep vijf heeft mijn vader mij en mijn moeder verlaten. Dat kwam door een ruzie met mij. Hij is nooit meer komen opdagen. Ik was daar zo kapot van dat ik weinig naar school ging, dus toen werd ik domme genoemd. Maar zodra ze wisten wat er was, was ik opeens het zielige meisje." "Oh ja dat is vervelend" dan hoor ik de bel door alle wc hokjes galmen. "Oké ik moet gaan zie ik je later?" Zeg ik terwijl ik de deur uit loop. "Ja is goed!"

Eindelijk tweede pauze! Ik sterf van de honger want ik heb vorige pauze niks gegeten. Ik zoek een plek in de aula, en pak mijn broodtrommel uit mijn tas. Als ik hem wil openen wordt ik onderbroken door 2 meisjes met lang blond haar die voor me staan. Ze kijken me met grote ogen vol medelijden aan. "We hoorden over je vader, wij vinden het echt heel erg voor je." Wat! Nee die ongelofelijke bitch! "Dankjewel" ik sta op en loop met een vaart tussen de twee meisjes door. Waar is ze? Dan zie ik haar, ze loopt om de hoek naar buiten. "He.." ik wil haar naam roepen maar dan besef ik dat ik die nooit heb gekregen. Maar ze hoorde me roepen dus ze is sneller gaan lopen. Ik wurm me door de groepen kinderen in de aula. Ik volg haar naar buiten, ik zie het puntje van haar trui het fietsenhok in verdwijnen. Ik ren naar binnen en zie haar in het hoekje staan. "Waarom heb je het vertelt!" Ik loop bedreigend op haar af, ze antwoordt niet. Ze kijkt me met grote onschuldige doffe ogen aan. "Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Nu ben ik weer het zielige meisje" "sorry!" Het lijkt alsof ze uit elkaar spat. Ze begint te huilen en legt haar handen in haar gezicht. Ik krijg medelijden met haar maar ik probeer boos te blijven. "Kun je me alsjeblieft uitleggen waarom je het hebt verteld. Zodat ik je misschien begrijp" "ik hoorde een paar populaire meisjes praten over dat ze je raar vinden, ik wou je verdedigen en toen schoot het er gewoon per ongeluk uit!" "Ik heb je hulp niet nodig oké!" Ze begint te huilen. Het enige dat ik op dit moment wil doen is haar knuffelen. Ik sla mijn armen om haar heen, en het voelt alsof al haar zorgen in een vlaag door mijn lichaam heen gaan. We zetten allebei weer een stap terug. "Ah mijn hoofd bonst al de hele dag!" Ik zie haar gezicht nu pas echt goed, bij haar oog heeft ze een enorme wond het is opgeblazen en ontstoken. Over de rest van haar gezicht zitten grote blauwe plekken en schrammen. "Je moet echt naar de dokter ermee!" Ik zie nu pas hoeveel pijn ze lijd. "Nee het gaat wel" "nee het gaat niet!" Opeens zie ik dat ze moeite heeft met haar ogen open houden. Haar benen beginnen te wankelen. Nog geen seconde later verliest ze haar evenwicht. Ik probeer haar op te vangen maar ze is te zwaar ze ik zak met haar naar de grond.

Ik krabbel weer omhoog, ze ligt bewusteloos op de grond. "Help! Iemand help!" Angst vult mijn hoofd, ik begin harder te schreeuwen. "Iemand help haar alsjeblieft!" Er komen twee jongens uit de derde op me afgerend, "wat is er gebeurd?"  Vraagt de jongen met warrig bruin haar. "Ze had hoofdpijn van die bult op haar hoofd en kort daarna viel ze flauw!" Ik probeer mijn woorden verstaanbaar te maken, maar de paniek overheerst. "Ik ga een volwassenen halen!" Zegt de jongen naast hem en hij rent weg. De andere jongen gaat naast het meisje zitten. "Wat is je naam?" Vraagt hij met een paniekerige stem. "Mia" "oké Mia check haar pols!" Ik ren naar haar toe en leg mijn duim op haar pols. "Haar hart klopt normaal" "oké" ondertussen checkt hij haar ogen, hij weet duidelijk waar hij mee bezig is. "Oké het lijkt alsof ze is flauwgevallen van de stress maar ze moet die wonden wel na laten kijken" "ja dat zag ik ook al". Stress ontlaad mijn lichaam. Er komen twee docenten aangerend met die ander jongen. Ze lopen naar haar toe en bellen ondertussen een ambulance. Een van de docenten loopt op me af. "Heb jij dit gedaan! Jij komt heel erg in de problemen jongedame" "wat nee natuurlijk niet!" Ze kijkt me met een ongeloofwaardige blik. "Ze was het niet mevrouw ik zag het, ze viel gewoon ineens flauw die wonden had ze al." Ik kijk de jongen aan, hij kijkt terug naar mij en geeft een knikje met zijn hoofd. De docent loopt met een geïrriteerd gezicht van ons weg. "Dankjewel, ze had me anders nooit geloofd" "graag gedaan, hoi ik ben Jim" "hoi ik ben Mia maar dat wist je al" "ja, wat was er nou echt gebeurt want die wonden waren recent dat was te zien. Je ziet er gewoon niet uit als een gewelddadig persoon." "Nee dat had ik niet gedaan, ze wordt gepest ik had haar geholpen door haar iets persoonlijks te vertellen. Maar nu weet iedereen in de school ervan!" "Hij kijkt me onderzoekend aan, wacht jij bent het meisje zonder vader!" "Ja nou dat is de reden waarom ik liever niet had dat dit uit zou komen." "Sorry" hij glimlacht naar me. Dan hoor ik achter me een sirene, het is de ambulance.