* ''- olanlar sehun'un konuşmaları arkadaşlar karışıklık olmasın :))
Sabah yine o erken saatlerde kalkmıştı . her zaman ki gibi söyleniyordu -bırakacağım bu işide o olucak !
‘’-Bu senin işin neden şikayet ediyorsun?’’
-her sabah bu saatte sen kalkmıyorsun
‘’-Senin yüzünden rahat mı ediyorum sanıyorsun? , sürekli ciyaklıyorsun’’
-başlama yine
‘’-Şuan şikayet edicek bir durumun yok , ben senin yerinde olmak isterdim , her sabah kalkıp işe gitmek isterdim , senin yerinde olmak isteyen bir çok insan var''
-Bu seni incitti mi ?
‘’-Hayır ama değer bilmelisin . Hayatının bu şekilde yani benim hayatım gibi olsun istemezsin değil mi ?’’
-Üzgünüm . Yemek istediğin bişey var mı ?
‘’-Hani şu izlediğimiz dizide yemişlerdi ya . Adı şey he jajamyun ama sen jajamyun sevmediğini söylemiştin''
-Sormamışım gibi yap
dedi ve sesli bir biçimde güldü . Uzun zaman olmuştu bu denli gülmeyeli . Bu zamana kadar en samimi gülmesiydi belki de . Gerçekten hayat onun için neden bu kadar zordu . Sürekli önüne bir engel çıkıyordu . Hiç arkadaşı da yoktu , Ailesine gelince o evin tek cocuğuydu. Ailesi çok zengindi , ama bundan faydalanamıyordu . Annesi uzun zaman önce ölmüştü . Babası ise Alzheimer'dı . Onun kızı olmadığını , mirasına el koymak isteyen biri olduğunu söyleyerek onu sürekli kovuyordu . Hyorin annesinin ölümünden sonra , Sevdiği insanıda kaybetmişti . Onu hiç tanımıyordu ,yüzünü sadece fotoğraflarda görmüştü sadece internet üzerinden konuşmuştu , Ama çok sevmişti . Onu sevdiğinden adı gibi emindi . Nasıl aşık olduğu umrumda bile değildi . Onu da annesinden sonra ölmesi , hatta buluşacakları gün ölmesi katlanılmayacak bir şey idi . Bu onun son noktaysıydı bu hayatta ki son noktası...
Daha fazla yaşamak istemiyordu . Hayat neden onu bu şekilde sınıyordu ? Oysa kimseye hiç bir zararı yoktu . Olaydan sonra Eve bir süre gitmedi. Zaten gitse de babası onu tekrar kovucaktı . Kendi ayaklarının üzerinde durmak zorundaydı ama bu onun için çok zor oluyordu . Yaşı 21 olmasına rağmen , rahata alışmış birine göre para kazanmak çok güçtü . Tek tesellisi oturduğu ev idi . Annesi ölmeden önce bu evi kızının üzerine yapmıştı . İki katlı olan , bu büyük evde Tek başına kalıyordu . Yalnızlığı onu her geçen gün daha kötü yapıyordu . Sehun ona verilmiş büyük bir hediye gibiydi . Oda biliyordu Tanrı ona bu sefer bir hediye vermişti . Bunu Sehun'a söyleyemezdi . Onunla konuşmaya bilirdi . Belki de giderdi..
Yemeğini yedikten sonra evden çıktı , kesinlikle bir arabaya ihtiyacı vardı . Ama banka hesabındaki para bu ihtiyacını karşılayamazdı . Otobüs beklemek bir yana , otobüs durağına gitmek yarı zamanlı ölüm gibiydi . Sehun’un fikrini beğenmişti . Aslında saçmaydı ama beğenmişti . Araba alıcak parayı tamamlayana kadar bu fikri uygulayabilirdi . Eve döndüğünde bunu daha ayrıntılı düşünücekti .
İş yerine girdi herkesi tek , tek selamladı . Bu da çok zor ve yorucuydu . Genel de insanlar ona selam verirdi . Ama şimdi işler değişmiş artık o saygınlığını kaybetmişti .
Yine , bir zor günün ardından eve kendini zor attı . Şimdi emlakçı ile görüşücekti . Öğrenciler ve oda arayan kişiler için 2 odasını kiraya vericekti . Bu ev çok büyüktü ve sadece bir odasını kullandığından evde sessizliği bozan başkalarının olmasının hoşuna gideceğini düşündü
‘’-Umarım güzel kızlar gelir ‘’
-Of sehun , benim bedenimin içindeyken , nasıl böyle konuşabiliyorsun?
‘’-En azından gözümüz bayram etsin .’’
-Umarım düzgün insanlar gelir
‘’-Umarım birkaç arkadaşın olur’’
-Ya cidden! Sürekli bunu söylemek zorunda mısın ?
‘’-O evet zorundayım . Bu senin iyiliğin için sen acı çekince bende çekiyorum ve hala onu unutamadığını biliyorum’’
-Senin zorlamanla psikiyatris’e gittim . Bu hala yardımcı olmuyorsa ne yapmam gerekiyor ?
‘’-Sadece arkadaş edin , bu her şeyi kolaylaştıracak’’
