What Could Have Been

Prolonged

There are certain days of our life where you want to just pause for a while. Even in your happiest days, you just feel that sudden void in your heart.

Pinilig ko ang ulo ko sa aking biglang pagtulala at muling ngumiti sa mga bisita. Agad ko namang nilabas sa garden ang niluto kong mga pang meryenda para sa bisita ng aking mga anak. Palapit pa lang ako ay dinig ko na agad ang halakhakan ng mga kalalakihan. Agad silang napatigil sa kwentuhan ng makita ako. My son quickly came to me to help me out hand over the carbonara that I cooked.

"Hi kids! Ano kayang pinaguusapan nyo't napatigil kayo?" kinutan ko sila upang biruin. Humalakhak naman sila.

"Wala tita! Pinaguusapan lang namin ang ehem special someone ng anak nyo. Yieee." kinutya naman agad nila si Emmanuel na ngayon ay namumula na.

"Nako! Binata na talaga ang anak ko." I pinch his cheeks that made him blush more.

"Mom! Wag dito." he whispered. Natawa naman ako don.

"Okay, okay. Basta let me meet that special someone first! " naghiyawan naman ang mga kaibigan ng aking anak na ikinailing ko na lang. "Ay sya I'll go ahead na. Just call manang if you need anything else ha? I'm going out for a bit."

He nod before he gave me a peck in my cheeks, "Sure mom, ingat ka po." I smiled at him and went over my car.

Sa pagpasok ko ng sasakyan ay muli kong naramdaman ang bigat ng aking loob. Nahagip ng aking panangin ang sarili sa repleksyon sa salamin ng sasakyan. I saw myself, but 20 years younger. Me in a highschool uniform and pigtails. The young and innocent me. And now, I can no longer recognize her.

Gumuhit ang hapdi sa aking dibdib ng maalala ang masasayang alaala ko noon. Sinikop ko ang lahat ng natitira kong lakas ng paandarin ang sasakyan at dalhin ako sa kaniya. I first went to a flower shop and bought myself a bouquet of sunflowers. Our favorite flower back then. Mapait akong napangiti. I even bought a cake for him.

Pagkatapos kong mabili ang mga kailangan ay tumungo na ako kung nasan sya.

Sa pagbaba ko pa lamang ng sasakyan ay niyakap na agad ako ng lamig ng hangin. I close my eyes and felt his presence lingering. Bago pa ako mawalan ng lakas maglakad ay tumungo na ako.

I came down to his tomb. Malinis pa rin ito mula sa huli kong dalaw. May ilang dahon lamang ang nakakalat. Agad ko muna ito nilinis bago nilapag ang cake sa damuhan. Ibinaba ko na ang dala kong mga bulaklak sa kaniya.

"Happy Birthday, Emman. " I smile bitterly. Sinindihan ko na ang kandila mula sa cake bago ito itanaas na para bang kaharap ko lamang sya. "Happy Birthday to you. Happy birthday to you." I bit my lip as I break my voice into a thin sob. Ngunit hindi ko inabala ang sakit na bumabara sa aking dibdib at pinagpatuloy ang aking pagkanta sa kaniya. "Happy Birthday, happy birthday! Happy Birthday to you." the wind suddenly blows that killed the fire in the candle. Marahan akong napahalakhak sa gitna ng aking pag iyak.

Kahit kailan ka talaga, Emman. Kahit multo ka na ang galing mo pa ring mang gago.

I stayed there until dark. Telling him tales about anything. Kahit nagmukha akong tanga, wala akong pakialam. I still can't let him go. Even after all this years. Even after the family I made. He's still carve in my heart.

Madilim na nang umuwi ako ng bahay. Imbes pumasok ay pinagmasdan ko muna ang aming bahay.  Even though with my heart aches for someone, I still didn't regret the family I have now.

I went inside and find my husband sipping whiskey alone. Tinaasan nya ako ng tingin and found his eyes bloodshot. Dinaan ako ng kaba sa aking sistema. He knew.

"Saan ka galing?" his voice trail my spine ghosted in fear. Sa mga ganitong pagkakataon, nakakalimutan nyang asawa nya ako.

"Miguel, tumigil ka na sa inom. Nandyan lang anak mo sa taas, kaya please. Wag ngayon." mahinahon kong banggit sa kaniya. He stood up and came near in my aid.

"Pinuntahan mo sya?" mapait nyang tanong. Umiwas ako ng tingin sa kaniya at hindi sya sinagot. Ngunit agad akong napatalon sa gulat ng biglang tumilapon ang basong kaniyang iniinuman sa sahig. "Miguel ano ba?!"

He snake his hands into my hands tightly. Agad kong nilabanan ang higpit ng kaniyang kapit ngunit mas malakas sya sa akin. Sa pinaghalong alak at galit ay walang makakatalo sa kaniyan

"Hanggang kailan, Selene? Hanggang kailan sya sa puso mo?! Ang tagal tagal na ng panahon yon bakit hanggang ngayon sya pa rin?!" hindi ko mapigilang lumandas ang luha sa aking mata. Hindi dahil sa sakit kundi sa konsensyang bumabalot sa aking puso.

"Miguel tama na please." makaawa ko sa kaniya ngunit mas nagmakaawa ang kaniyang mga mata sa akin. At doon na halos nabasag ang aking puso. Miguel has been good to me all this years and all I gave him is a heart broken. Ngunit may mga pagkakataon na napapagod na sya sa akin.

"All I wanted was for you to love me. Even just a bit. But whenever I see your eyes, all I can see is him." huli nyang sambit sa akin bago nya ako nilagpasan. As he left, doon ko na binagsak ang aking katawan. I break down from crying. Kahit ako hindi ko pa rin maintindihan ang aking sarili. Kahit anong gawin ko, ang sakit sakit pa rin. Tila bang parang kahapon lang nangyari ang lahat. And it hurts even more, kase hindi lang sarili ko ang nasasaktan ko. I even hurt my own family.

"Mom." napatunghay ako sa pagtawag sa akin. Agad nya akong dinaluhan sa sahig at niyakap. I close my eyes and let me feel the comfort of my son. Doon lamang gumaan ang aking loob.

Kumalas na sya sa aming yakap bago ako tiningnan. Agad ko namang pinawi ang aking mga luha at nginitian sya. "Why are you still awake? You should sleep na. " I tried to compose myself in front of my son.

"Mom you know that I love you. Both of you and dad. But...who's Emman? Are you having an affair with him?" his voice break us he asks me. Agad din akong nanlumo sa sarili. Pati anak ko, apektado na.

Pait akong ngumiti. "I'm not having an affair with no one. But Emman. " I smile upon saying his name.

"He was my great love."