სისასტიკიდან სიყვარულისკენ (დასრულებული)

თავი მეთხუთმეტე

ჯმ: გთხოვ ლეა დამშვიდდი.

ლეა: დედასთვის ჯერ არ მიწყენინებია.

ჯმ: მესმის რთულია მაგრამ იქნებ ისიც მართალია.

ლეა: ხო მაგრამ მანაც ხომ იცის რა არის სიყვარული...

ჯმ: გასაგებია მაგრამ რომელ დედას უნდა თავუსი შვილი ფსიქოპატზე გაათხოვოს.

ლეა:ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა შენ ფსიქოპატი ხარ თუ დაუნი, იმიტომ რომ მე შენ მიყვარხარ და სიყვარულს ვერ შევეწინააღმდეგები.

ჯმ: ხელები მძლიერად მოვხვიე.
მეც მიყვარხარ...

ლეა: ჯიმინ ხომ არ დამტოვებ?

ჯმ: რათქმაუნდა არაა...
ტუჩებზე ნაზად ვაკოცე.

გთხოვ ცოტათი დამშვიდდი.

ცერა თითებით ცრემლები მოვწმინდე.
და მისი სახე ხელებში მოვიქციე.

არ მინდა ასეთს გიყურო.

რათქმაუნდა დედამ ის ყველაფერი რაც თქმა ფუჭი სიტყვებია, მას ახლა ყველა გრძნობა არეული ქონდა ბრაზის, ზიზღის, სიყვარულის და ასე შემდეგ.

ლეა: მართლა ეგრე ფიქრობ?

ჯმ: რათქმაუნდა.

ლეა: კარგი მოდი დავივიწყოთ ეს თემა.

ჯმ: და რა ვქნათ?

ლეა: მე ხომ ბავშვური ვარ, ხოდა რაიმე ვითამაშოთ.

ჯმ: რა?

ლეა: მოდი დახუჭობანა.
დიდი ხანია არ მითამაშნია.
მე დავიხუჭები ოღონდ.

ჯმ: კარგი...

ლეა: 1... 2... 3....

ჯმ: გადავწყვიტე დივნის ქვეშ დავმალულიყავი.

ლეა: მოვდივარ...

ნეტავ სად წავიდა?

ოთახში შევედი და ტანსაცმლის კარადა გამოვაღე.

უფს არ არის...
მაშინ აქ იქნება.

ფარდა გადავწიე.
არც აქ არის.
ოთახში მიმოვიხედე და გამეღიმა.