BİR İSTANBUL HİKAYESİ...

2. BÖLÜM

"O zaman seni arkadaşlarımla tanıştırayim"derken cekistiriyordu zaten.Sormasina bile gerek yoktu.
"Bu Emir denen sahsimiz"dedi.Ben de kikirdamaya başladım.Ama sanırım bunu her zaman yapıyorlardı çünkü hiç kizmamisti Emir.
Emir;kara kaşli,kara gözlü lakabini alabilirdi.Grubun en yakışıklısı gibi duruyordu.Bence birbirimize çok benziyorduk.
"Aha,bu grubun ayısı Çağlar,şu en zekimiz Burak,işte bu da sporcu Çağatay"dedi.ben de kendimi tanıttım."ben Melis,Rüzgar'ın  kuzeniyim"
Size o üçlüyü  anlatmak gerekirse;
Burak çok manyakti.Biz konuşurken o test   çözüyordu.Ben ondan uzak durmayı yeğlerim.
Çağlar en oburlariydi.Cocuk şu an bile poğaça yiyiyordu.Ben bu çocuğu gebertirim bir gün ama hangi gün allah bilir...
Çağatay da anlatılmaz yasanirdi.Cocuk bildiğin kas torbasiydi.Karsimizdaki kızlar bile şu an ona bakıyordu.Sarısin bir tipi vardı onun.Yakisikliydi yani.sirayla ikisiyle el sıkıştım.
Tam ben Cagatay'la el sıkışacağım sırada arkadan çığlık sesi geldi.
"Aaaahhhhhh!!!!"