Costiño Series 2: Owned By My Enemy (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 9

Kabanata 9

Akin ka

Ilang araw hindi nawala sa isipan ko ang mga labi iyon, ang mga labing nagpabaliw sa araw at gabi ko. Sa tatlong araw kong pilit na winawala sa isipan iyon mas lalo kong hindi makalimutan ang basang labi niya.

I just can't forget how he kiss me, how gentle his lips caressing mine. How his red soft lips mining my lips. Hanggang ngayon naririnig ko parin ang tunog sa palitan ng halik namin.

Sa mga nakalipas din na mga araw ay naiilang ako sa presensya niya. Nung isang araw hindi niya ako tinantanan sa kakayakap niya sa baywang ko. Nung nakaraang araw din ay halos ganun ang ginawa niya. Para bang pinapakita niya sa lahat na may-ari na niya ako. Na sa kanya ako at wala ng iba pa.

Pagkatapos ng midterm namin ay naging successful ang mga grades na nakuha namin. Halos pareho lang kami ng marka, sa ibang subjects ay ganun din. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nag-iisip ng ganito pero bakit feeling ko hindi na niya ako kinakalaban.

Bakit feeling ko wala na yung kompetensya sa pagitan namin. Mabuti kung ganun nga kasi kung patuloy niya parin akong kalabanin baka hindi niya magustuhan ang gagawin ko. He took my first kiss, he become possessive too. Though nakakakilig iyon pero sa itsura niya delikado pag nagseselos.

Nakasanayan din namin na kumain nalang na sabay, umuwi ng sabay at mag review ng sabay din. Halos sa isang araw ay magkasama kami kahit pa may ilang ako sa kanya. Sa gabi ay parati siyang nagti-text sakin, minsan ay tumatawag nalang. Kaya halos gabi na kami matulog dahil nagagalit siya pag ibaba ko ang tawag.

Well I know in myself that I love him, na may puwang na siya sa puso ko. Na kahit anong tanggi ko sa sarili ay hindi parin mawawala sa puso ko na mahal ko na siya, na tinitibok na siya ng puso ko....na siya yung nagpatibok sa pihikan kong puso

Ganito naman yata ang buhay diba? Na mahuhulog ka sa hindi mo inaakalang tao, na mamahalin mo yung taong kinakasuklaman mo. No matter how he drag you, no matter how he hurt you, and no matter how he make you cried at the end you will each other arms.

Ngayong araw, nasa kalagitnaan na kami ng taon. Ilang buwan nalang ay matatapos na ang senior high life namin. Hindi ko pa alam kung ano ang mangyayari sa akin after senior high, but one thing for sure magpapatuloy ako sa kolehiyo. I did not yet ask him if he will continue college, siguro mamaya sa boarding house niya ay tatanungin ko siya.

"What are you thinking Lorella?" Agaw atensyon sa akin ni Ranniel. Nasa acasia kami.

Ngumiti ako ng matamis bago sinubo ang lechon paksiw na luto niya.

"Wala. Hindi nalang pala matagal, matatapos na ang senior high life natin." Sagot ko. Napahinto siya sa pagsubo at natahimik.

Everytime na napag-uusapan namin ang papalapit na pagtatapos ng klase ay nawawalan siya ng gana. Palaging ganyan ang reaksyon ng mukha niya, tahimik at hindi ako iimikan. Nagagalit ba siya?

"Hey Ranniel what's wrong?" Tanong ko. Inabot ko pa ang baba niya para makita ko ang mga mata niya.

When our eyes met, I immediately saw the sadness inside it. Sadness? For what? Is he thinking about the upcoming separation of us?

"Tsk you are really excited about it. Talagang masaya kang iwan ako..." Malamig niyang tugon. Nagsalubong ang kilay ko dahil sa sagot niya.

Iwan? Bakit ko naman siya iiwan? We become each other so why I left my partner? Syempre kung nasaan siya ay nandun ako, kung magbabakasyon siya sa kahit saan ay sasama ako. Hindi ko na kayang hindi siya makita, makasama kaya bakit ako aalis.

"What are you talking about? Ni minsan hindi yan sumagi sa isip ko." Mangha kong tanong sa kanya.

Nawala ang lungkot sa mata niya at napalitan iyon ng galit. Iba talaga mag-isip ang isang to! Akala niya pagkatapos ng klase ay maghihiwalay kami. I won't let it happen.