belki bir gün

1. bölum: gerçekten mi?¿

Kafamdaki ne bilmiyorum.onun gerçekten beni sevmesi falan mı??? O ..ve ..ben hiç sanmıyorum. Zaten onu sevmiyorum yani heralde.içimdeki hisler çok karmaşıktı.sanki kalbim benden habersiz kendi dediğini uyguluyordu ama ben ona itiraz ediyordum. Ve edecektim ben bir salak değildim bir erkeğin peşinden koşmayacaktım.

   Ben bunları düşünürken bir çarpma ile dünyam şaştı bu öküzde kimdi? Kim olabilirdiki tabiki herzaman olduğu gibi ece ... "yavaşşş" dedim imalı bir şekilde ama sonra ikimizde gülmeye başlamıştık.

Ece yinede özür diler gibi baktı"naber" yine hep olduğu gibi mutluydu bu kızın hiçmi enerjisi bitmezdi " iyidir" dedim bu sefer sesim herzamnki gibi cılız ama kendine güvenir çıkmıştı.çünkü hiçde iyi değildim.bana büyük bir işkence gibi giden hayatım vardı. "Tamam o zaman süper hadi derse gidelim" dedi o büyük ve beni imrendiren neşesiyle." Iyi hadi" dedim. Sınıfa geldiğimizde etrafa bakmadan sırama oturdum ve hocayi beklemeye başladım. Hoca girdi zorla ayağa kalktım ve anında oturduk .derse hemen başlamıştı seliha hoca tanrım bu kad8n nasıl bir taramalı tüfekti. Bu sırada kapı çaldı ve bir çocuk içeri girdi kahverengi gözleri ve saçlar bir an ilgimi çekebilmişti. Ama sınıftan hemen çıktığı için fazla ilgelenemedim.sanki olabilirde

Hoca yine ders anlatmaya devam edince kafamı sıranın üstüne koyarak dersin bitmesini beklemeye başladım ama hocalar hiç buna izin verirmi ilk soru bana geldi"bize sen söylemek istermisin duygu" sesinde bir alay vardı kafamı kaldırarak hocaaya boş gözlerle baktım ve " neyi" dedim lafımı bitirir bitirmez bir kahkaha koptu sınifta hoca bana öyle bir baktıki kendimi bir karınca gibi hissetim. Ders bittiğinde tam sıniftan çıkarken sert bir el beni tuttu ve kendine çevirdi hoca bana bir açıklama ister gibi baktı ve bende ona baktım hoca daha fazla uzatmadan lafa girdu" durumun hiç iyi değil biliyorum psikolojik destek alıyorsun ama biraz kendine gel" içimdeki yarayı deşmişti elimi yumruk yaptım ve" !aslında almam gerekmiyor ben deli değilim sadece kimse beni anlamiyor o kadar" dedim ve kolumu çektim kadın bana kafasını salladı ve çık der gibi kapıyı gösterdi. Zaten yeteri kadar okul benimle deli diye dalga geçsede artık bunalıma girmeye baßlıyordum. Kimse sizi anlamazya hani o büyük istek bir tırnak misali kopar teninden , kafan karışır ama bildiğinden şaşmasin . Buna delilik diyorlar ben deli değilim . Annemlerle hep kavga ediyorum ve sonunda beni bir piskolağa götürerek çözüm arıyorlar bence en büyük çözüm beni anlamalari arkadaş çevrem çok az bana deli demeyenler le arkadaş kategorisinde değerlendiriyorum. Ben bunları düşünürken gözüm  onlara kaydı annemle babam okula gelmişlerdi . Ve yanıma geldiler " duygu müdür bizi çağırdı yine ne yaptın he" üvey annem hep böyle olmak zorundamiydi. Babam bunları gördüğü halde nasıl susardi gerçekten onu benden daha mı çok seviyordu........

Bu daha birinci bölümüm bu benim yarattığım bir karakter ilerleyen bölünlerde daha fazla sayfa yazacağım