two of us-jjk

3

Part-time işimden çıktıktan  sonra okula doğru adımlarımı attım.

Hayatta kalmak  kolay değildi.
O elinizden en değerlinizi alsa bile onun için çalışmaya devam ederdiniz.

Ne kadar lanet etseniz de uyandığınızda çaresizce yaşardınız. Hayata karşı kazanmak kolay değildi.

Flashback

Okul çıkışı eve gitmek için can atıyordum. Tanıdık sokaklardan geçerken ağlama sesi duymamla duraksadım.

Kaldırıma oturmuş bir Hyerim görmemle hemen yanına koştum.

"Hyerim!"

Ellerini yüzüne kapatıp daha sesli ağlamasıyla nefesimin daraldığını hissettim.

"Hyerim lutfen ağlama."

Elimi çenesine koymamla göz göze geldik.

Işığım olan o gözlerinin ağlasa bile hâlâ parladığını görmek bu sefer beni mutlu etmemişti.

"Jungkook-ah ben iyiyim. Lütfen beni yalnız bırak."

"Hyerim seni önemsiyorum,
görmüyor musun?
Senin için ne kadar endişelendiğimin farkında değil misin?"

"Görüyorum jungkook-ah.
Inan bana görüyorum.
Ama istemiyorum.
Bunu kendine yapma.
Beni kendinden çok önemseme. "

"Hyerim. Bana bak."

Elini alıp kalbime götürdüm.

"Burası  karşı apartmanımıza taşındığınız günden beri senin için atıyor.
Ve ben bir gün bile bundan rahatsızlık duymadım. Senin yanında hangi sıfatla durduğum önemli değil.
Yeterki seni görebileyim, Yanında olayım.
İnan bu benim  için yeterli."

Elini elimden çekip gökyüzünü gösterdi.

"Yağmur yağıyor jungkook-ah. Gözyaşlarımızı gizlememiz için birisi bize yardım ediyor.
Birisi bizi düşünüyor. Ağlama jungkook-ah ne benim için ne de başkası için.
hep gülümse."

Flashback end

Bana gülümse demesine rağmen gittigi günden beri gözyaşlarımın dinmek bilmemesi onun sözünü tutmamışım gibi hissetmeme sebep oluyordu.

Ben onun için ağlarken bile fark etmemişti.

Gülümsememi istemişti ama hic güldürmemişti.

Ağlamamı sevmiyordu ama ağlatmaktan  da vazgeçmiyordu.

Yine de gözyaşlarımın bile onun için dökülmesi beni mutlu ediyordu.