Çocuklukta şekil alır insan,bırakın da düşüp kalksınlar.Sıyrıklar çok şey öğretir aslında. Gözükara ,cesaretli ve istediklerimin peşinde olmayı bakın,yıllar önce Esra nasıl öğretmiş bana.Yaşanmışlığım, bu "manzume"de.
Ölür derlermiş incir ağacından düşen
Ufak bir çocuktum
Çıktım en doruğuna
Baktım en olmuşuna
Zordu ulaşmak ona
İnceydi dalları ama davetkar..
Usulca yaklaştım,tabi düşmek an...
Almalıyım o inciri dedim
En ince dala basıp
Riski bile bile uzandım.
Aldım aldım ama
Ağaçtan da düştüm
Dikenler kucakladı beni
Hemen koluma bacağıma baktım.
Bende bir korku,bir telaş
İncir ağacından düşen...
Aman aman yaşamaz ölür derler
Nasıl söylemişlerse bu sözü bu çocuğa?
Sanırım hep ağaçlarda
Olmamdı sebep buna
Aman aman ama düştüm ben...
Koştum babaaneme
Bir feryad bir figan
Teselli bana kâr etmez
Bütün gün sordum öylece
Babaanne" Ben
Ne zaman öleceğim?" diye.
Koca bir gün bekler mi insan ölümü korku ile?
Bekledim işte öylece...
Ta ki ertesi gün sessizce
Fısıldayıncaya kadar kulağıma.
Kıssadan hisse: "Yaşam,bazen
isteklerin için riske girmektir."😉ER.
