Married to a Stranger [Just a Cliche Love Story]

ONE SHOT

Married to a Stranger [Just a Cliche Love Story]

-

Pinagmamasdan ko ang singsing na nasa daliri ko. Napakaganda nito sa kamay ko. *sigh Hindi ko aakalaing maghihintay ako ng  tatlo't kalahating taon. Grabe, kasal ako sa isang taong never ko pa nakita. Jusko, taeng-tae na ko makita ang pagmumuka ng asawa ko. Ang weird, 'no? Pero talagang nangyayari sakin 'to ngayon. Kasal ako sa isang lalaking hindi ko man lang alam ang pangalan, edad, kung saan nakatira o ano ang trabaho nya. WALA AKONG ALAM KAHIT ISA SA KANYA. So, paano ako nakasal sa tulad nya?

Simple lang, family business.

Ang lame, diba? Sa drama nga lang madalas mangyari ang ganitong set-up. I fucking disagree, runaway, yelling and cursing my parents nung sinabi nila sakin yun. I never thought I will experience this kind of event in my life and I don't know about this business marriage, seriously.

Pero shempre, sa tingin ko, okay na rin nangyari sakin 'to, na sina Mom and Dad ang pumili kung sino ang karapat-dapat para sakin and I believe that this is the best for me too. Of course, they're my parents and they know what's the best for me. Well, ganon din ang side ng sa kabila, na agree sa business marriage na 'to. I assume that he is a good son. Maybe.

Pero ngayon, pagod na kong maghintay. Lagi kong iniisip kung ano ba hitsura ng asawa ko. I mean, 3 years and half had passed pero wala man lang akong chance na makita ang muka nya o hints kung ano ang hitsura nya. Wala man lang picture o videos. Walang wala. Lupet, diba?

Lagi ko ngang tinatanong sina Mom and Dad about my husband pero lagi lang nila akong nginingitian at sasabihin na maghintay na lang ako sa tamang panahon. Really? Maghintay? But when will the time comes?

Hindi mo lang alam kung gaano kahirap ang mabuhay ng ganito. Ang dami ko ng nameet na naggagagwapuhang lalaki sa buhay ko and I can't help but to secretly regret to marry a person na hindi ko kilala at never ko pang nameet. I mean, when I always met a handsome guys out there, winiwish ko na sana isa sa kanila ang husband ko. I just wish.

At sa totoo lang, hindi alam ng mga kaibigan ko na kasal na ko. Nagtataka nga sila kung bakit sa tuwing may balak silang ipakilala sakin na guy, I always turned them down. Alam ko naman na concern lang sila sa lovelife ko and kapag sinabi kong kasal na na kasi ko, I know that they would never believe me.

Tumayo ako sa couch at pinatay ang TV. I walked upstairs to find my Mom. Talagang nabubugged ako kaya kukulitin ko ulit kung kailan ko mame-meet ang husband ko.

"Ma," Tawag ko sa kanya as I enter their room. Nakita ko syang busy na nagtatype sa kanyang laptop. Business matter of course. Nakita ko rin ang napakadaming folders sa desk nya. Nakakasuffocate. Paano nya natatagalan ang ganitong aura ng kwarto nila nina Dad? Kung ako yun, susunugin ko na lang yun para tapos nya. Chos.

Mom looked at me. She smiled at me and signal me na lumapit ako sa kanya. I sat down in a chair near her.

"Anong kailangan ng baby ko?" Tanong nya sakin with her motherly voice. I always love how calm she is despite of her hectic schedule and tons of works.