Dus ik kom je tegemoet fietsen.. Het was zo donker daar op de weg, ik helemaal alleen zonder lantaarnpalen. Totdat er plotseling iemand mij voorbij fietst....
Hij keek me recht in mijn ogen aan, maar zei niks. Daar zat vast veel alcohol in.
Mijn hart ging tekeer. Het verbaasde me dat hij dat niet kon horen, want ik voelde het in elke cel in mijn lichaam. Zodra ik aan de verkeerde kant van de weg op het fietspad ging fietsen en ik je tegen zou moeten komen kalmeerde ik een beetje.
Daar zag ik het lichtje van je voorlamp op me afkomen. We zeggen hoi en je vraagt of je een knuffel mag. Natuurlijk mag je die, en ik geef je hem. We gaan zitten op het fietspad omdat je echt even rust moet nemen. Een opluchting is al dat je het hebt gered tot aan mij en niet in de bosjes was beland.
'Ik ben moe', zei je tegen mij, en je ging liggen met je hoofd op mijn schoot. Na een tijdje kwam je terug omhoog en je wilde nog een knuffel. Je hield me vast, en een gevoel in mij zei dat dit niet goed was. Maar soms is wilskracht verdwenen op het moment dat je het had willen hebben.. Of had ik het niet willen hebben? Misschien zag ik toen die leuke jongen weer toen je zo diep in mijn ogen keek. En het enige wat ik toen nog voelde, waren je zachte lippen op die van mij. Je armen om mij heen en je handen langs mijn gezicht.
Dat gevoel... Wat in een woord gezegd
Magisch..
