Ανόητη Μεταλλική Μηχανή

1

Όπερα ακουγόταν από ένα παλιό κλασικό πικάπ της συλλογής του κυρίου.
Ένα τραπέζι βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου το οποίο ήταν φωτισμένο από μια λάμπα ακριβώς από πάνω. Το υπόλοιπο δωμάτιο γύρω από το ζευγάρι που δειπνούσε ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι.

Και μέσα από το σκοτάδι αυτό βγήκε ένας μεταλλικός άνθρωπος που άστραψε ολόκληρος μόλις τον χτύπησε το φως.

«Μήπως να μην πιούμε άλλο;» Είπε η κυρία και ο μεταλλικός άνθρωπος κοκάλωσε με ένα μπουκάλι κρασί στα χέρια, περιμένοντας.

«Μια φορά θα ζήσουμε αγάπη μου. Έλα, δεν οδηγείς, σπίτι σου είσαι.»

Μόλις τελείωσε την πρόταση του ο κύριος, ο μεταλλικός άνθρωπος κινήθηκε πάλι γεμίζοντας τα ποτήρια τους. Μετά χάθηκε πάλι στις σκιές όπου μόνο τα μάτια του ήταν ορατά τρυπώντας το σκοτάδι. Δύο λαμπεροί πορτοκάλι κύκλοι που κατέγραφαν τα πάντα από απόσταση.

«Τι υπέροχο τραγούδι!» Είπε εκείνη γυρνώντας ελαφρά προς τον ρομποτικό υπηρέτη τους. «Λες να το ακούει κι εκείνος;»

«Φυσικά και το ακούει! Όπως ακούει όταν του λέω να ξαναγεμίσει το ποτήρι μου»

«Δεν εννοώ αυτό. Αν το ακούει όπως το ακούμε εμείς, αν το απολαμβάνει.»

«Τι είναι αυτά που λες; Είδες καμία ταινία μήπως; Τι χρησιμότητα θα είχε αυτό σε εκείνον που το σχεδίασε; Αυτή η λειτουργία που λες πολύ απλά δεν υπάρχει μέσα του. Ο σκοπός του είναι να μας εξυπηρετεί, να μας κάνει την ζωή πιο εύκολη. Όχι να απολαμβάνει.»

«Μερικές φορές σε ξεγελάει...»
Συνέχισε κοιτώντας τον αφηρημένα.

Ο υπηρέτης την κοίταζε κι αυτός, πάντα κοίταζε και πάντα άκουγε.
Πρόσεχε κάθε φορά που μιλούσανε για αυτόν χωρίς ποτέ να του απευθύνουν τον λόγο. Δεν είχε καν την ικανότητα να τους αγνοεί. Πρόσεχε τα πάντα και μπορούσε να θυμηθεί τα πάντα. Κι όμως...κι όμως όταν μιλούσανε για αυτόν σαν κάτι βαθιά μέσα του να ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να ακούσει με ακόμη μεγαλύτερη προσήλωση. Ίσως να ήταν κατασκευασμένη μέσα του αυτή η ανάγκη, να συλλέγει πληροφορίες για τον εαυτό του αν και ποτέ δεν έμπαινε στην διαδικασία να σκέφτεται για αυτά τα πράγματα. Συνήθως οι σκέψεις του περιορίζονταν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο.

Η κυρία σηκώθηκε και τον πλησίασε παραπατώντας, ήταν φανερά ζαλισμένη από το ποτό.

«Πρέπει όμως να το πιστεύεις κι εσύ λίγο» είπε στον άντρα της. «Πότε σου δεν του φωνάζεις, δεν του μιλάς άσχημα, σαν να έχει αισθήματα κι αυτός»