Ανόητη Μεταλλική Μηχανή

6

Ένα αμάξι σταμάτησε μπροστά από ένα νεκροταφείο. Πέρασε την πύλη και οδήγησε μέχρι το προαύλιο. Ένας κορμός από μέταλλο και πλαστικό βρισκόταν σφηνωμένο πάνω του με ένα κεφάλι που στριφογύριζε ασταμάτητα σαν έντομο.

«Κυρία» ακούστηκε να λέει μια παραμορφωμένη αδύναμη φωνή. Η γυναίκα βγήκε από το αμάξι με κουρασμένες αλλά αποφασιστικές κινήσεις. Ο μονότονος συνεχόμενος ήχος του που έβγαινε από τα μεταλλικά απομεινάρια ήταν το μόνο που έσπαγε την σιγή του νεκροταφείου.

«Κυρία, χρειάζεστε βοήθεια»

Η γυναίκα φαινόταν να το αγνοεί τελείως καθώς πήγαινε μπροστά από έναν τάφο και κοίταζε για λίγο συνοφρυωμένη. Μετά γύρισε πίσω στο αμάξι και έριξε ένα γερό σπρώξιμο στον μεταλλικό κορμό για να ξεκολλήσει από το αμάξι και να πέσει στο χώμα, ύστερα πήρε ένα καλώδιο από το πορτ-παγκάζ και το έδεσε πάνω του. Έσφιξε τα δόντια και άρχισε να το σέρνει στα χαλίκια κάνοντας θόρυβο και σηκώνοντας σκόνη.

«Κυρία, αφήστε με να σας βοηθήσω...κυρί...»

Δεν του έδινε καμία σημασία. Συνέχιζε να τραβά με αλύγιστη επιμονή μέχρι που έφτασε στον τάφο. Το πήγε μέχρι τον ανοιγμένο λάκκο και του έδωσε μια σπρωξιά για να πέσει μέσα. Το κοίταξε από ψηλά για λίγα δευτερόλεπτα, αυτή από πάνω επιβλητική κι αυτό το κακομοίρικο απολειφάδι χωμένο όπως όπως σε μια τρύπα. Προσπάθησε να μην βλέπει το πρόσωπο του άντρα της που ήταν ενωμένο μαζί του με τερατώδη τρόπο.

«Κυρία, παρακαλώ. Δεν καταλαβαίνω...»

Το πρόσωπό της παραμορφώθηκε από το καθαρό μίσος. Πήγε αμέσως να βρει ένα φτυάρι κι άρχισε να γεμίζει τον τάφο.

«Κυρία» ακουγόταν σε όλη τη διάρκεια σαν μετρονόμος. Έβαζε όλη της την δύναμη και ενέργεια ώσπου σύντομα ο κορμός είχε χαθεί κάτω από το μαύρο χώμα. Αυτό το καταραμένο πρόσωπο όμως συνέχιζε να εξέχει. Έριξε κι άλλο χώμα. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο...

«Κυρία....κυρί....κυ...»

Έπαψε σύντομα να τον βλέπει και να τον ακούει. Επιτέλους τέλειωσε και πέταξε το φτυάρι μακριά. Σιωπή...δεν ακουγόταν τίποτα πια. Εκτός ίσως...δεν ήξερε αν ήταν στην φαντασία της, ένα βουητό, έναν ήχο που περισσότερο τον ένοιωθε κάτω από τα πόδια της παρά τον άκουγε. Το χώμα δεν θα το επηρέαζε. Ήταν εκεί βαθιά στο σκοτάδι και την παρακαλούσε ακόμη. Και θα συνέχιζε για πολύ καιρό.