Rita//NoRenMin

[1]

3... 2... 1... Atla.

Bunu yaptıktan sonra kendisini, bir uçurumdan atlamasından dolayı hissedeceği dev acıya hazırladı.

Hayır.

Acı hissetmedi. Sert kayalara çarpışı, kırılan kemikler... Bunların hiç biri yoktu.

Sanki bir şey onu havada tutuyor gibiydi. Gözlerini açtı. Ona sımsıkı sarılmış olan 'birisi', görmeyi beklediği en son şeydi.

Bu, onun yere düşmesini engelliyordu. Kendisine sarılan kişinin yüzünü görebilmek için geri çekilmek istedi. Ama kendisini sımsıkı saran kollar yüzünden bunu yapması imkansızdı. Hem, bunu yapmaya çalışırken yere düşebilirdi.

Bir dakika, amacı bu değil miydi zaten?
Kayalıklara çarpmak ve ölmek...

Bu şey, bir nevi onun amacına ulaşmasını engelliyordu. Derin bir nefes aldı ve sordu:

"Nesin sen?"

Sinirinin sesine yansımasına engel olamamıştı. O ise bedenine sarılan kollarını gevşetmeden cevap verdi:

"Adım Renjun ve ölüm meleğiyim. Sadece bir öpücük, böylece amacına ulaşabilirsin."

"Amacıma bunu yapmadan ulaşmayı tercih ederim. Şimdi o kollarını çek üzerimden."

"Acı çekerek ölmeni istemiyorum. Eğer dediğimi yaparsan-"

"Neden beni bu kadar önemsiyorsun? Ölüm melekleri böyle davranmamalı, değil mi?"

"Sebebi çok açık değil mi?"

Jeno yanıt vermedi. Ölüm melekleri insanlara aşık olurlar mıydı?

Renjun onu bıraktı ve geriye çekildi. Jeno bu şekilde de düşmeden durabildiğini fark edince sinirle güldü. En başından, düşmemek için ona sarılmasına ihtiyacı yoktu.

Başını kaldırdı ve bakışlarını Renjun'un yüzünde gezdirdi.

"Kararını çoktan verdiğini düşünüyorum. Seni bırakayım ve acı çekerek öl. Ya da-"

"Öp beni."

Her ne kadar öyle görünmese de, Renjun bunu beklemiyordu. Şaşkınlığını çabucak üzerinden attı ve Jeno'ya yaklaştı.

Jeno gözlerini kapattı ve kendini bu an için hazırladı.

Dudaklarına değen dudaklar hissetmedi. Ya da başka bir şey.

Gözlerini açtığında uçurumun altında bile değildi.