Sevgili Dünya

~2

Amazonlar, Themyscira'da hayatlarını kurduğunda, son yaşanan soykırımdan sonra kendilerini dünyadan çekmişlerdi. Şimdi ise, olası bir akına, istilaya karşın talimler yapıyorlardı. En güçlü, en barbar olanları ise Artemis'ti ve en iyi savaşçılardan bir tanesiydi. Hippolyta, bir kraliçe olarak layığıyla görevini yaptığını düşünüyordu. Geceleri oyunlar düzenleniyor, eğlenceler yapılıyordu. Ama yine de...

Hippolyta'nın kalbinde bir boşluk vardı.

Bir kız çocuğu. Bir çocuğu olmasını istiyordu. Ama bunun mümkün olmadığını biliyordu. Günlerdir kalbinde başlayan bu arzusu, giderek onu ele geçirmeye başladı. Şimdi kraliçe mutsuzdu. Nasıl da istiyordu...

Sonra bir cevap geldi.

'Bir çocuk yap. Biz ona can vereceğiz.'

Hippolyta bir gece sahile indi. Etraf karanlık ve sessizdi. Dalga kıyıya vurdukça ve kuşlar ses çıkardıkça, her şeyin yolunda olduğu söylenebilirdi. Hippolyta yavaşça dizleri bükerek oturdu ve kumdan bir çocuk modeli yapmaya başladı. Arzusu o kadar güçlüydü ki... Tanrılara yalvardı.

Hippolyta, bir şarkı söyledi. Tüm kalbiyle ve tüm içtenliğiyle.

Öyle güzel sesi vardı ki... Tüm tabiat, durmuş onu dinliyordu. Deniz canlıları uyandı. Poseidon'a haber verdiler. Poseidon bu şarkıdan öyle etkilendi ki, hiç durmadı ve tanrılara danıştı. Tanrılar da Hippolyta'nın şarkısı ile büyülendiler...

Sonra bir bebek ağlaması duyuldu. Ciğerleri, daha yeni havayla tanışmış olan bebeğin canhıraş ağlaması...

Hippolyta, tanrılara şükretti. Bebeği gökyüzüne tuttu.

Ona Diana ismini verdi.

Bebek ağlıyordu. Ona sıkı sıkı sarıldı. Bağrına bastı. Gözyaşlarını tutamıyordu. Kraliçe, sonunda kalbinde büyüyen arzusunu gerçekleştirmişti.

Bir kız çocuğu.

Adaya döndüğünde Amazonların ona garip bakmasına aldırmadan odasında bebeğini sardı. Yavaşça öptü ve kulağına fısıldadı.

'Ne olursa olsun... Seni canım pahasına koruyacağım...'

Mutlulukla onu kucağında uyuması için yavaşça salladı. Kalbi mutlulukla doldu ve bir kez daha, tanrılara teşekkür etti.