Bu gün onunla konuştum.
8 yıldır kalbimi fetheden padişahla.
Ona karşı hislerim varken kimseye bakmazdım, en fazla baktıysamda beğenir geçerdim.
Sonra ondan ümidimi kestim.
Hayalerimi tozlu karanlık bir eve taşıdım. Ki birdaha almaya korkayım.
Öylede oldu.
Onunla konuşurken ilk günkü heycanım yoktu. Bedenimi saran heycan titremesi.
Yada kalbimin abim tarafindan duyulma korkusu.
Hiç bir şey hissetmiyordum.
Arkadaşlık dışında.
Zaman, en güzel ilaç derledi inanmazdım.
Geçmişime dahir en masum anım olarak kalacak.
Aslında fark ettim ki!
8 de ayrıldık biz 2 sene görmeden fotoğraflarına bakarken buluverirdim kendimi.
Ben 8 deki halimizi seviyordum.
O beni fark etmesede güzeldi.
İçinde yaşamayı öğrendim onun sayesinde.
Unutmayı imkansız diye bilirim oluyormuş.
UNUTULUYORMUŞ....:')
Onu unutuğumu kabullendikten sonra biriyle tanıştım.
Adı EROS.
ben ona eros diyorum.
Sonunda kötü bir şekilde ayrılsak ta....
Mesajlarıyla telefonun başında bekletti beni.
Her mesajda yüzüm acıdı.
Hiç bu kadar gülümsediğimi hatırlamıyorum.
