BİLİNMEYEN...

Derin Saatler ..

Uyuduğum derin uykudan 03:44 civarı uyandım. İçim de bı sıkıntı vardı Instagram hesabima girip eski mesajları gözden geçirdim ve sıkıntının nedenini anladım.. bundan 6 yıl önce ilk kez sevmistim hem de çok . Evlenicektim kararliydim oda öyle . Bir türlü ikna edememiştik ailelerimizi ve ben öylesine sevildiğime inaniyordum ki herşeyi bırakıp ona gittim hiç bilmediğim bir şehre ne diyeceğini dahi kestiremediğim adamın yanına . Velhasıl kelam evlendik lakin uzun sürmedi . Bir sürü anlaşmazlıklar , aldatmalar şiddet derken bitti sonra ki o koca altı sene kimse olmamıştı böyle hissettiren, sadece sesiyle güven veren , gülümsemesiyle içimi ısıtan , telefonun başında bekleme isteği uyandıran kimse olmamıştı . Korku. Beni uyandıran korkuydu tabiki kaybetme değil daha başlamadım ki kaybedeyim. Bu ya o da yaparsa korkusuydu . Ben 16 yaşından sonra kendim büyüdüm , ailemi kendim ittim onlar sahiplendi ben kaçtım onlar geldi ben gittim . Ve bu süre içerisinde o kadar kalın ve keskin duvarlar ördum ki kendime birinin sadece bir kaç saniyede içeri girmesi beni huzursuz etmişti . Bu yalnızlığımı görecek anlamına geliyordu , aslında ne kadar zayıf olduğumu , sevilmeye ihtiyacım olduğunu en önemlisi de anlaşılmaya ihtiyacım olduğunu ... Sonra o da yapacaktı aynısını diye korkuyordum ben .. bir daha kırılırsam baştan yürüyecek takâtim yoktu . Bile bile yanmaya değer miydi diye sordum ? . Evet o gülüş için çıktığın o dibe çakılmaya değerdi . Sonra bir ayna aldım elime ve aptalsın Asel dedim kendime sen iflah olmaz bir aptalsın ...