Küçük Yazılar

1

Yine oturdum sensizliği kaleme alıyorum. Sensizliğin nasıl bir şey olduğunu sorma. Çünkü sensizliği anlatmak nasıldır bilmiyorum. Oturdum seni bekliyorum.Beklemek nasıl diye sorma, inan dayanamıyorum.Oturdum, kalemle yazdıklarımla birlikte umutlarıma sarılıyorum, umut nasıl bir şey diye sorma.Umut öyle bir şey ki sevgili, seni günden güne yıpratandır, tükenmektir.Gittin ama, ellerimde hala hayallerimiz duruyor, peki onlar ne olacak? Ne yapacaklar bizim güzel düşlerimiz? Karanlıklarımıza yıldız olan, sabahımıza güneş olan, kahrımıza çare olan o düşlerimiz ne olacak? Gittiğin gibi, bütün yükleri bana bıraktın. Nasıl taşırım, nasıl dayanırım? Hayatımın yası, solan mevsimim, içimdeki mıh, gözlerimdeki kahr. Kök saldım yokluğuna, beni ancak bi ağaç anlar, hasretle nasıl başa çıkar ağaçlar? Dayanamıyorum. Alışmışım senliğe, gerek var mı ki sensizliğe? Bunun adı ne? Gönlüm, kalbim koyamadı sensizliğin adını. Yıdızlarımız ağlıyor, onlar bile yakıştırmıyor bu ayrılığı bize. Aslında bu ayrılığı yazan bizdik kaderimize, güneş artık daha erken batıyor, o bile istemiyor faydası olsun çiçeğe böceğe, ufak çocuklar ağlıyor, sanki onlar bile hissediyor kahrımı. Bulutlar güneşimin önüne geçiyorlar.Sensizken hiçbirşey yolunda gitmiyor.Gel de sustur içimdeki ufak çocukları, ağlatma onları..