PISIRIK... (YARALI KUŞ)

~1~

"1 gecede 1 insan ne kadar değişebilir ki?"

Annem bana bakıyordu. Dona kalmıştı benim gibi oda. Yerde yatan babama baktı bir süre sonra bana...birden boynuma kavradı kollarını sımsıkı sarıldı bana. Komşular-her zaman ki gibi-seslerden ötürü polisi çağırmıştı. Siren sesleri kesildi ve kapı çalmaya başladı sert bir sekilde. Annemin bakışları benden kesildi. Artık öfkeyle bakıyordu bana. "Senin yüzünden!" diye bağırdı. Dilim tutulmuştu ve annemin ne demeye çalıştığını dahi anlamamıştım. Cevap veremedim. Kapı daha sert çalmaya başlayınca. Annem bir kere daha bağırdı.

"Senin suçun!"

"Be-ben ne yaptım?"

"Senin yüzünden katil oldum ben. Ama görürsün. Ben ne yapacağımı iyi biliyorum."

Diyerek kapıya doğru koşarak polislere seslendi. Hayır bunu yapamazdı. Suçu bana aticaktı. Ama ben zaten onu savunurum. Ve suçlu olan ben değilim ki. Odadan çıkıp vitrine doğru koştu ve kapının açılma sesi geldi. Ne yapacaktım şimdi ben?Hemen etrafıma bakındım. Pencere!Annemin suçundan kurtulmakla ugraşamazdım. Ve hiç zamanım yok. Direkt pencereye çıktım. O adama son kez bakıp atladım. Zaten 1 katlı ev olduğu için rahatlıkla atlamayı başardım. Fakat herşey çok hızlı gelişti kaçmakla iyi mi yaptım yoksa kötü mü? hiç bilmiyorum. Arkama bakmadan koştum."Duur!" Diyen sesleri aldırmadan koştum. Aynı zamanda göz yaşlarım durmuyordu. Ne zaman iyi  bir şey olsa -ki bence bu o adamın ölmesiydi.- hep kötü birşey olmak zorundamıydı ardından? Önüne çıkan ilk inşaata girdim ve çıkabildiğim kadar üst kara çıktım. Bir köşeye girip göz yaşlarımı saldım. Sanırım polislerden kurtulmuştum. Sabah erkenden ayıldım. Etrafımda kimse yoktu fakat toz doluydu. Olanları hatırlayınca hemen kâbus olmadığını anladım. Ne yazık ki...

1 Ay sonra

Gözlerim ağırdan açıldı. 2 hafta süren ve hiç bitmeyeceğini düşünüp sürekli kaçtığım aramalar sona ereli 2 hafta olmuştu. Cüzdanımı ve telefonumu sürekli yanımda taşırım. O yüzden 200TL ile 1 ayı atlatmıştım. Ben şu an kaçak mıyım yâni? Bir kere filmlerde cinayetten kaçanlar yurt dışına çıkarsa bile yakalanıyor. Bense sadece mahalleden çıktım. Ama aramalar bitmişti. Asıl önemli olan param kalmadı. Sadece bir kaç TL var. SIM  kartınıda
kırmıştım. Ne yapmalıyım hiç bilemiyorum. Bu inşaattanda çıktım. Bir omzumdan düşmüş hırka,yırtık pantolon ve her yerim toz içinde olduğu için herkes dilenci ya da sokak çocuğu gibi bakıyorlardı bana. Ama alışmıştım artık. Kaçalı 1 ay oldu ve hep geceleri eski yıkık kulübelerde veya inşaatlarda geçirdim. Kendime
inanamiyordum. Bir gecede ne kadarda değişmiştim böyle?
Düşüncelerimi önümde ki sokaktan çıkan polis aracı böldü. Ne yapacağımı şaşırdım. Polisle bir süre göz göze geldik. Yanında ki telefonunun ekranını ona gösterdi ve polis kaşlarını çatıp bana baktı. Sanırım beni arıyorlardı ve buldular! Arkamı dönüp hızla koştum. Polis sirenleri yakıp peşimden geldi. Önümü hızla kestiler. Arkamı tam dönecekken polisin sesini duydum."Ceren yetim! Suçsuz olduğunu biliyoruz. Kaçma artık."
Bir dakika gerçekten biliyorlarmı? hayır kesin beni kandıriyorlar. Hızlanarak ilerledim fakat siren sesi yoktu. Arabayla tekrar önümü kesip hızla indiler. Kaçmama fırsat vermeden bileklerimi tutup arabaya bindirdiler. "Durun! Durun yapmayın. Ben gerçekten birşey yapmadım."Dikiz aynadan bana bakıp konuştu arabayı kullanan polis.

"Biliyoruz birşey yapmadığını. Merak etme haklandın."

"Yalan söylüyorsunuz. Bakın gerçekten suçsuzum."

"Eğer yalan söyleseydik seni oraya yalnız oturtup ellerini serbest bırakmazdık."

Bir süre duraksayıp konuştum

"İ-inandırmak içinse ya?"

"Off amma uzattın. Seni yakalamışken neden böyle bir role devam edelim?..bak kızım.
Bıçağın üzerinde annenin parmak izleri  çıktı o gece bize senin elinden aldığı için olduğunu söyledi fakat komşulardan alınan sorgulardan babanla durumunuzu öğrendik. Ve bıçakla sana dâir hiç iz çıkmayınca annenin seni korumak için böyle birşey yaptığını düşünerek daha ciddi bir şekilde sorguya aldık. Bir süre daha itiraz etti ama sonra kabul etti. Her şeyi netçe anlattı. Sende kusura bakma kaç gündür bizim korkumuzdan oradan oraya gidiyorsun. Ne hale gelmişsin."

bir süre durdum.

"Evet. Bakın ne hale geldim. Üstelik yapmadığım birşey için. Ben bir ay boyu sokakta kaldım be! Şimdide gelmiş özür diliyorlar. Sizin yüzünüzden neler yaşadım. Hiç bir fikriniz varmı?"

"Bak...özür dilerim ama bizimde işimiz bu. Yâni ya sen suçlu olsaydın? bu kızın suçu yoktur ya diyip geçemeyiz."

"Evet sizde haklısınız. Ama bir ayda az deil sonuçta. Her yerim yırtık,yara."

Dikiz aynadan bir kere daha bakıp pişmanca başını iki yana salladı hafifçe. Onların suçu yoktu ama bende kızgındım. Hepsine,herkese...

Araba karakolun önünde durunca şaşkınca konuşarak

"Ne yâni? şimdide karakola mı? yoksa yalan mı attınız? bravo ama çok iyi rolcüymüşsünüz sizde. Yâni en azından konuşmasaydınız. Şimdide hapiste 50 yıl yatim tam olsu... "

"Ya bir sus. 1.si cinayetten 50 yıl yatılmaz,2.si   yalan falan söylemedik. Sorguya girmek zorundasın."

"Off tamam be. Sanki ne dedik?"

Bıyık altından sırıtarak arabadan inip kapıyı açtı. Yan koltukta ki polis yol boyu susmuştu. Beni içeriye götürdüler. Olayı başından anlatmamı istediler. Hepsini anlatınca sorgularla uyduğunu söylediler. Vee sonunda eziyet bitti.

"Bir dakika. Ben nerede kalicam. O eve gitmek istemiyorum."

"Zaten eve gitmeyeceksin. Yatılı yurda gideceksin artık."

Dedi. Adının cem olduğunu öğrendiğim yaklaşık 25 yaşlarında ki o arabayı süren polis.

"Nee! Saçmalamayın. Oranın hapisaneden farkı yok. Beni hapse atsanıza direkt. Sizde rahat edin bende edi... etmiyim. Ben zaten hiç rahat etmiyim."

"Ceren...bak kızım. Ne kadar zor olduğunu biliyorum ama mecburen gitmek zorundasın. Bak hem suçlama yüzünden çektiklerin için özür olarak hem de ihtiyacın olduğu için sana bir miktar para vereceğiz."

Aslında istemezdim ama gerçekten ihtiyacım olduğu için zarfı aldım.

Araba durduğunda o büyük  yurdu gördüm. Anlaşılan daha yeni başlamıştık..!

FAZLAMI ABARTILI BİR BAŞLANGIÇ OLDU? :)
NEYSE...YORUM YAPMAYI SAKIN! UNUTMAYIN VEE LÜTFEN YORUM YAPIN.

BYE BYE...