MARUPOK GIRLS 2: Zimry Callueng

Simula

The strong smell of coffee assaulted my nose as I entered the shop. Iginala ko ang paningin sa paligid. Different kinds of robots are doing their own purpose.

Wiping the tables, sweeping the area, assisting the customers, others are in the kitchen. Tanging isang tao lang yata ang empleyado rito, ang manager, na mukhang siya rin lang ang may ari ng coffee shop na ito.

And that's the saddest part nowadays. There's too much technology. Na wala ng gaanong trabaho para sa mga tao.

The relaxing and perfect ambiance made me forget that I'm going to meet my son's father here. Sobrang taliwas ng lugar sa kung ano ang nararamdaman ko. Nang namataan ko siya ay para akong nanigas sa aking kinatatayuan. He's staring at me intently, he looks ruthless! Nakahilig ito sa upuan at naka-krus ang mga braso.

It took me a few minutes of thinking before I finally decided to walk towards him.

"Morning," bati nito 'saka tumayo para bigyan ako ng upuan.

"Thanks!" I firmly said to hide my nervousness.

May pinindot siyang button na nasa gitna ng mesa. And in just a few seconds, may bumabang monitor sa harap namin.

"What's yours?" seryosong tanong niya sa akin ngunit ang tingin ay nakatoon sa menu.

"Caffe latte," sagot ko habang inililibot ang mga mata sa paligid.

"Don't you miss hot pandesal? Meron sila rito." My heart skipped a bit when he gave me a small smile.

Bakit ba ako nagkakaganito? Ang tanda ko, galit ako sa kaniya. Ngayong nasa harap ko na siya, mukha akong natatameme. All my rational thoughts are nowhere to be found now. Ugh!

"No, thanks." Nagkibit-balikat siya at muling kinalikot ang monitor para sa order namin.

Nang matapos siya ay pinindot niyang muli ang button at dumeretso na sa itaas ang monitor. Maya-maya ay nahiwa ang lamesa namin sa gitna at lumabas ang dalawang kamay na gawa sa bakal.

"Your order. Enjoy your stay!" kasabay ng paglapag ng mga order namin ay ang maligayang tinig mula sa isang robot ang narinig namin.

Nang okay na ang lahat ay kusang lumubog ang kamay at bumalik sa ayos ang lamesa. Ngunit kahit na ganoon ay wala pa ring kumikilos sa aming dalawa. Tanging nakakabinging katahimikan ang namayani sa amin.

I suddenly realized how chaotic our life is. I shouldn't be here with him in the first place. But for my son, I can swallow my pride.

"He's my son." It was a statement not a question. His jaw moved aggressively as his eyes was filled with so much emotions.

I pursed my lips and stared at him blankly. Ang nawawalang galit ko kanina ay biglang bumalik sa akin.

Minahal ko si Harley nang sobra. I even gave him everything, 'yong tipong wala na akong itinira para sa sarili ko. Ilang beses kong sinubukang sabihin sa kaniyang buntis ako at siya ang ama. Kinain ko ang pride ko para lang ipaalam ang aking sitwasyon. Ngunit puro pasakit lamang ang natanggap ko sa kaniya. I'm at fault, yes. Pinaghiwalay ko sila ng mahal niya.