Soğuk bir sonbahar sabahı. Kaçıncı olduğunu bilmediğim şişeyi dikleyip karşımdaki sonsuz gibi gözüken denize bakıyorum. Daha sonra elimdeki şişeye bakıyorum bir süre. Ufak bir tebessüm ediyorum. O tebessüm kahkahalara dönüşüyor gittikçe. Halime kahkahalarla gülüyorum, dakikalarca. Gülmeye devam ederken kısılıyor göz kapaklarım. Su akıtmaya başlıyor o çok sevdiği gözlerim. Bir nehir misali dökülüyor gözyaşlarım. ''Ne büyük ironi.'' diye düşünüyorum.
''Senin için içmezken şimdi sana içiyorum ha...''
Elimdeki şişeyi göz boyayan denize doğru fırlatıyorum.
''Sonsuzlukmuş...''
Ufak bir kıkırtı kaçıyor dudaklarımdan. Her daim fısıldadığı o sözler geliyor aklıma;
''Ben yanındayım Jooheon, sonsuza kadar da burada olacağım.''
Böyle bir yalana nasıl inandım diye kendimi suçluyorum içimde.
''Hiçbir şey sonsuz değil Kyunie'm, hiç bir şey...''
Ayağa kalkıp ellerimi cebime sokuyorum. Ne zaman beni öldüreceğini bilmediğim o lanet sokaklara doğru kısa adımlarla yürüyorum.
