Elime vuran kandan mürekkepli kalemi bir kenara bıraktım. "Vakit geldi." diyordu bir ses. "Vakit çoktan geldi." diyerek karşılık verdim sese. Gökyüzüm uzun süredir yağmurlu, mutluluk maziden beri hayaliydi. Rüyalarımda gülüyordum sadece ve o yalnızca rüyalarımda sarılıyordu bana. Bu yüzden sonsuz bir uykuya dalmak istiyordum.
Bir zamanlar onu düşündüğümde gecelerime ışıklar yağar, sevdanın her harfi hecelerime konardı. Şimdiyse gidişi, kan damlayan kalemimle kara bir kağıda kustuğum kederden başka bir şey bırakmamıştı bana.
O, arabayı mutlu yuvamıza doğru sürerken bir kıvılcım gibi gittikçe aleve dönüşen gereksiz bir tartışma çıkmış, direksiyon hakimiyetini kaybetmişti.
Mutlu yuvamıza gitmek için çıktığımız yolculukta o toprağa gitmişti bense tekerlekli sandalyeye...
Sandalyemi çekmeceye yönelterek avuçla ilaç aldığımda bir resim ilişti gözüme. "Eğer kendini üzecek bir şey yaparsan seni asla affetmem!" demişti resmin çekildiği gün toplantım kötü geçince ağladığım için. Düşündüm... İlaçları içip sonsuz uykuya daldığımda rüyalarımdaki gibi mi karşılardı beni, yoksa nefret mi ederdi?
"Sözünü dinliyorum sevgilim." diyerek doktorun verdiği uyku haplarından sadece birini yutarak rüyalara daldım. Rüyamda, daha önce hiç sarılmadığı kadar sıkı sarıldı bana...
Sabaha doğru mesaj sesi ile uyandım. Doktorum mesajında tedaviye olumlu yanıt verdiğimi yazmıştı. Gözlerimi defalarca kırpıştırdım ve aylar sonra pencereden içeri vuran güneşi ilk kez hissettim. Koynumda uyuduğum resmi gözyaşlarımla öptüm. "Teşekkür ederim."
