"မိုး...မ ကိုခ်စ္တယ္"
ကြၽန္မနဲ႔မ မ်က္ဝန္းခ်င္းအခ်ိန္ၾကာၾကာဆံုေနမိသည္။
တိတ္ဆိတ္လြန္းလွတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာဖ်က္ဆီးေရးဖုန္းသံဝင္လာသည္။
မ ကအၾကည့္ေတြကိုလႊဲၿပီး ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
"ဟဲလို...ဦး"
ကြၽန္မခ်စ္ရသူထံမွ "ဦး" ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္က်လာခ်ိန္ ႏွလံုးသားအလယ္ဗဟိုတည့္တည့္ကို ဓားနဲ႔ မႊန္းလိုက္သလိုခံစားရသည္။ကြၽန္မ နဲ႔ ဒီေနရာ မသက္ဆိုင္ဘူးေလ။ ကြၽန္မ ေ႐ွာင္ေပးရမယ္မလား?
"ခ်စ္ေလးရယ္..ဦးေခၚေနတာၾကာၿပီ ။ ဘာလို႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔မကိုင္တာလဲ"
"ေျသာ္ ဦးရယ္...ဟို..ေရခ်ိဳးေနလို႔ပါ"
ကြၽန္မ စာအုပ္ေတြကိုလြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ျပန္ဖို႔ ထ လိုက္သည္။
မ က ကြၽန္မလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
တဖက္လူကိုလည္းမက " ဦး...ၿပီးမွျပန္ဆက္လိုက္မယ္"ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။
"ကေလး....
ကေလး........
မ ကိုၾကည့္ပါဦး"ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြကို "မ " ျမင္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းကို
ငုတ္ထားမိသည္။"အာ....ကေလး
ငိုေနတာလားကေလးရယ္.."ခ်စ္ရသူ မ ထံမွ ၾကင္ၾကင္နာနာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို သုုတ္ေပးၿပီးကြၽန္မ နဖူးေပၚ အနမ္း တစ္ပြင့္ ေရာက္လာသည္။
ကြၽန္မ မ ကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။
မ က "ဘယ္ေတာ့မွ "မ" အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔ကေလး"
"မ" ရယ္ "မ" မ်က္ဝန္းေတြက မိုး ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဝန္ခံေနတယ္ေလ....ဘာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးက ဝန္မခံတာလဲမရယ္....
ကြၽန္မ အခန္းကို ျပန္လိုက္သည္။
............................................................................