CHAPTER 2
Nakakatamad pumasok basta FIRST DAY, makakarelate kayo sa akin kasi yun ang totoo. Sino ba namang taong gustong pumunta sa harapan para magpapakilala? Ayoko ng ganun, marami pang ka echosan eh may pa “WHAT ARE YOUR HOBBIES?”, ‘WHAT ARE YOUR LIKES&DISLIKES?”, kulang na nga lang na imbestigahan nila ang buhay ko. Wala akong panahon sa kanila, nonsense masyado. PAKE BA NILA SA BUHAY KO? LONER NGA DIBA? Tsk.
“Ryu Yamamoto?” uy, natawag na pala ang BLACK SHEEP. Alam ko na ang sasabihin ng mokong na to. PABALIK BALIK LANG ANG INTRODUCTION NIYAN, MEMORIZE KO NA NGA EH.
“Konnichiwa! Minna, ogenki desu ka?” then SMILE, yung smile na hanggang langit. ANG PLASTIC MASYADO. -,-
“Boku no namae wa, Yamamoto Ryu desu. Yorushku Onegaishimasu!” sus, pacute pa. Akala mo naman kung sino. Kung di ko nga lang kaibigan yan, matagal ko na yan dinidiscriminate, PATAGO STYLE.
Matagal tagal pa ata akong tawagin, inuna yung mga lalaki eh then Sakimoto yung apelyedo ko, last person to be called in girls. Habang hinihintay kong matawag ako, kinukulit ko yung katabi ko. Di ko siya kilala pero nagpapractice akong magsmile sa harapan niya pero mukhang natatakot ata sakin eh. Ganun na ba talaga ako kawalang pag asa sa pagsmile? It’s so unfair! :3
“Natsumi Sakimoto?” ayun! Natawag na ako. Tumayo na ako at naglakad papunta sa harapan. Napansin ko na ang mga mata ng kaklase ko ay nakafocus sa akin para bang CCTV camera lang? Magpapakilala na sana ako ng tinabig ako ng mokong na Ryu sa harapan at sinabing,
“She cannot talk for a week kasi may something siya sa throat niya yung kailangang magtake ng STREPSILS?” Loko! Wala akong SOMETHING na ganyan! Kakahiya ka!
“Lagot ka sa akin mamaya, sasabihin ko sa parents mo na you bribed your teachers all the time para di ka mabagsak!” I whispered while wearing my INTENSE FACE. Alam na niya na when I said so, I will do it.
“Ah guys, she said she’s okay. I’m sorry for the interruption.” Binawi niya agad ang pagpapahiya niya sa akin. Madali lang akong kausap. GANUN LANG.
“Hi everyone. Watashi no namae wa Sakimoto Natsumi desu. Yoroshku Onegaishimasu.” I didn’t wait for their reaction, nakanganga na nga sila eh.
Boring ang klase, tinutulugan ko na nga ang mga lectures in every subject. Wala namang papasok sa utak ko pag FIRST DAY or FIRST WEEK of school, lumulutang pa ako niyan. ALL NIGHTER ako pagdating sa mga hilig ko eh. I love anime, K-Pop, draw or paint abstract pictures and play volleyball. Kaya nga sobrang taba ko na, noong first year ako, 50. Second year, 55. Third Year, 64. Fourth Year, ngayon, 63 pero pag di ako kakain ng recess, 60. Pumayat ako ng 1 kg. Tapos, 160 cm ako, 5’3 ½ daw. Okay na yun, normal naman yung BMI ko. Sabi pa nga ni Ryu, di raw ako halatang mataba kasi matangkad ako pero ako ang tatanungin, namomroblema na ako. Ayokong maging taba in my college days, di ako makakahanap ng papatol sa akin. BABAE RIN AKO NO! Di naman sa lahat ng panahon napaka HARD ko.
Lumipas na ang LUNCH and 4 subjects sa afternoon. 4:00 pm na,
“SAAAAKKIIIMOOOOTOOOOOO!!!! DISMISSAAALLL NAAAAAAAA!! TARAAAAAAAAAAAAA!!” ang BLACK SHEEP na pogi, tinatawag na naman ako. Kahit ni minsan, di ko pa nakikitang tumahimik ang lokong to once in his life. Kailan kaya to magseseryoso? Pag APOCALYPSE na?
“Dare ga?” yun lang ang lumabas sa bibig ko. Wala akong ganang kausapin siya ngayon, pinahiya niya ako kanina. Ang kapal ng mukha niyang tawag tawagin ako as if na wala siyang kasalanan sa akin. Mukha niya! Ang sarap ilampaso sa sahig!
“Chotto Matte, nani shitan da yo? Sakimoto chan?” Hala sige, habulin mo ako kukng mahahabol mo nga lang ako. Hinihingal na nga ako rito kahit na di ako umiimik pero ang Ryu na yun kanina pa nakabuntot di pa rin tumitigil sa pagtawag ng pangalan ko. Di ba siya nagsasawa? Mukha na nga siyang sirang plaka.
“Yamero! Your so persistent! What do you want!” napasigaw na ako. Nakakainis na eh pero ang mokong, ayun! Napakalawak ng ngiti parang mapupunit na ata bibig nito! Sus!
“Hehehe, tinawag nga lang kita tumakbo ka agad. Akala ko maglalaro tayo ng habulan kaya hinabol kita tapos ikaw pa tong nagagalit?” he said.
“He! Nagpapatawa ka ba? Should I laugh? How many?” I wore my poker face, nagpapatawa eh di naman nakakatawa.
“Ikaw naman, lagi kang intense. Di pa kita nakikitang tumawa except nung.....”
“Nung ano?” I was puzzled.
“Nung.... wala, nandemo nai. BAKA! HAHAHAHAHAHAHAHAHA” He blurted out laughing. Yung tipo ng tawa na parang wala ng bukas? Baliw lang no?
BUT, I WONDER WHAT HE WANTED TO SAY EARLIER. I BET IT’S REALLY IMPORTANT. Tsk! WHAT THE FUDGE?! NOW, I’M GETTING CURIOUS.
