Chapter 3
Goodbye !
(A/N: Hiii, everyone hoping magustuhan niyo, pasensya sa mga wrong spelling at grammar ,, note comment and be my fan guys :)
( CONTIUATION of chapter 2)
June 8, hindi ako ng celebrate ng birthday ko kasi yung parents ko nasa ospital, uuwi lng sila pag may kailangan lang popero nasanay na rin po ako, kahit nakakasad po :( ..
kinabukasaan yun parin ang routine ko nagising, naligo, naglaro, at matulog at noong gabing iyon ay may kakaiba ang naramdaman
but dinidedma ko iyon kasi ayaw ko muna yun isipin,
kinabukasan yun parin ang routine ko, pero pag gabi nyan ay umuwi ang parents ko at binalita sila samin, na hindi ko napansin na nandoon rin pala ang relatives namin, ang sabi ng isa sa relative nmin ay wla na daw ang siya .......
SIno wala?
bakit may nadisgrasya ba?
hindi si lolo ang nasalita, ang lola nyo wla na patay na hindi na niya kinaya,wla na siyang lakas
umiiyak na sila lahat, at kami rin mga tao sa bahay, umiyak na lng kami ng umiyak na parang wla ng bukas.
May natong ako sa panginooong diyos
"Bakit mo siya kinuha?"
"Anong ksalanan nya ?"
Sana ako na lang ang iyong kinuha ..
Akala ko mabait ka sa mga tao yun pala hindi, sinisi ko siya nung mga oras na yun sa dami ng luha na lumabas sa mata ko nakatulog ako
,, kinabukasan ay pumunta na sila sa ospital para asikasuhin na ang lahat para madala na ang katawan ng lola ko sa bahay nila, pag hapon nun ay dinala na nila ang katawna sa amin
halos one week din ako umiiyak ganon ,, parati na lng ganon ang routine ko ay sa huling araw ni lola doon ko siya sinilip sa kaba-ong dahil bukas ay ihahatid na namin siya sa huling hantungan sa bawat paglalakad ko papunta sa sementeryo ay pumapatak ang luha ko sa daan, hindi ko talaga mapigilan ang pagluha hanggang sa makarating na kami sa sementeryo
lalo pa nag-uunahan mahulog ang mga luha ko, hanggang maka uwi kami hindi ko pa natanggap ang pagkamatay mga one week din ako hindi makarecover sa araw-araw akung gumigising, umiiyak ako palagi, may manumuong galit sa puso ko hindi ko inanasahan na magagalit ako sa lahat ng tao at nasabi ko ato mga salitang masasakit
"wla kayong kwenta pinabayaan niyo siya
"sana kayo na lang ang namatay"
siya nga lng ang nakakaintindi sakin wala kayong kwenta,wla kayong kwenta, hanggang sa inawat ako ng mga pinsan ko at pinaupo sa tabi habang kumukuha ng ito ang kapatid ko
lahat sila ay natulala dahil sa sinabi ko hindi sila nakapagsalita sa mga oras na iyon umiyak ako ng umiyak na parang walang bukas .
(A/N: hahayyysss ,, maka drama talaga wagas :/ ,, but it's okieee ,, sorry sa wrong spelling ang dami kaya nyan .. :) ,, peace !!!)
