Happy tears

5

Oof. Ik haat sociaal zijn. Zelfs al zegt mijn moeder dat er over een paar dagen mensen op bezoek komen, ben ik al bang. Nouja ik weet niet of ik het bang moet noemen, ik weet gewoon niet hoe ik het anders kan omschrijven. Het is gewoon kut. Het voelt alsof ik mijn hele identiteit voor anderen moet verbergen. Pride vlag, weg. Zelfgemaakte kunstwerken, weg. Mijn favoriete kleding, weg. Wat zullen ze nu weer tegen me zeggen? Opmerkingen over mijn haar? Gegarandeerd. Vragen over mijn liefdesleven? Zeker. Niet zulke gekke of vervelende dingen misschien, nou voor mij wel. Wat zullen ze van mij vinden? Hoe moet ik antwoorden? Soms blijf ik de hele tijd dat er visite is op mijn kamer. Ik kom niet eens naar beneden om hallo te zeggen. Durf ik niet. Misschien kan ik dat maar beter weer gewoon de hele dag doen. Oh nee, dat gaan niet. We gaan zwemmen. Zwemmen. Kan het nog erger? Dan kunnen ze mij nog meer zien. Nog meer van mij waarvan ik zou willen dat niemand het hoeft te zien. Ookal ken ik ze nog zo goed. Het is gewoon kut. Dat is het. Kut. Dan ga ik me vast weer als een mogool gedragen, omdat ik in paniek raak van het feit dat mensen een gesprek met me aan willen gaan. Was dit wel een goed antwoord? Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet normaal met anderen omgaan. Behalve dan een paar mensen. Die waar ik echt van houd.