Help Me!

PEOPLE

It's worst than worst. I really don't believe na ganto na pala ang sitwasyon sa labas. Nakawan, kagatan, kainan, barilan, at kung ano ano pa! Ang gulo na ng paligid.
So I started walking slowly when a guy or should I say a creep attacked and try to eat me at wala kong nagawa kundi sumigaw dahil nabitawan ko ang baseball bat ko. Nasa punto na ng pagkagat nya sakin sa braso ng bigla na lang syang nag lay down kasabay ng isang putok ng baril. Tumayo ako sa hingal at hinanap ang nag paputok para mapasalamatan ko sya but never succeeded. Siguro sniper yun or what, so alam ko may tao pa rin na natitira sa lugar na to kahit na muka na syang ghost town.

As I heard the radio, there were no signs kung anong klaseng halimaw ang na creat ng virus kaya tinawag na lang nila itong KAIZANZ creature.

Eto ako ngayon duguan hindi dahil sa injured ako pero dahil sa creep, kaizanz, or whatsoever creature ang nacreat ng virus na yun. I'm in Manila so I need a car or some transpo to be in Visayas to see my sister pero wala akong mahanap. I'm not even a licensed driver baka mahuli pa ko but anyways Apocalypse na, no rules na tayo.

Naglalakad ako papuntang gun store to buy, get some rather para sa protection ko pero I don't really know how to use a gun pero bahala na ang adrenaline ko ang kumilos. Papasok na ko ng store ngay something akong naaninag, no it is someone. Kaya humanda ako at baka creep person to at makagat pa ako, dahan dahan kong binuksan ang pinto pero alam long nakita nya ko at wala lang siyang imik sa akin kaya nagpatuloy lang ako at kumuha na ng mga baril habang nakatitig parin sa kanya.

"So may survivor na kong makamasama" lintanya nya na ikinagulat ko ng sobra.
"Tao ka ba?" Cold kong tanong..
"May Kza bang nagsasalita? Of course dude tao ako kaya kalma ka lang at kumuha ka na ng mga gusto mo jan" mahaba nyang sagot pero di ako umimik. Hanggang sa nilapitan nya na ako at nag pakilala na sya.
"Hermes Yuki" sabay abot ng kamay.
"Half Japanese ka rin? Ah ah by the way James Mitzuki kalahi mo"
At sya nga ang unang taong kinausap ko ng matagal sa tanagbuhay ko. At nabalot na nga ulit kami ng katahimikan.

"So sabi mo may makakasama ka ng survivor, ano nang gagawin naten?" Pambasag ko kahit I quite hate talking to people.

"May sasakyan ako sa labas tara na at nagugutom na ko" tugon nya at tumango lang ako
Matapos nameng kumuha ng mga baril, lumabas na kami at dumeretso sa sasakyan nya. Medyo malaki ang sasakyan tama lang sa mga sobrang kalalaking mga baril na to at ready na ako este kami ni Yuki pumatay.

Sa pag biyahe namen ay mas nakilala ko pa sya. Hindi pala sya half Japanese sa genes adapted lang sya ng isang Japanese business man kaya naging Yuki ang apelyido nya. Mabait sya at  kaheight ko ata to at same school pala kamu noon sabi nya dahil lagi daw nya akong nakikita sa may library lang noon pero ako? Hindi eh.
"Nga pala, may pamilya ka pa ba?" Tanong nya sakin.
"Ah, eh oo pero I live alone yung mama ko nasa America at safe naman daw siya dun with her own family. Tapos pinapahanap nya ang whole sister ko sa may Visayas kaya I decided na lumabas ng bahay para hanapin sya." Mahaba kong sagot.
"Saka salamat dahil nakita mo ko, I don't have any idea kung pano sya hahanapin eh, thanks ulit." Dagdag ko.

At tanging smirk lang ang sagot nya kaya ako naman ang nagtanong.
"Ikaw? Do you have any love ones?"

And again smirk lang ang sagot nya then, "They all died, in front of me, yesterday."

"Ahhh Gomenazai." Sagot ko

" Buti nakita kita, kala ko mag isa na lang ako sa mundo at balak ko na talagang magpakamatay kanina when you saw me on the gun store kaya natuwa ako nung nakita kita at salamat din dahil dun." Dugtong nya sa sagot nya.

At natapos nga ang araw na yun at nagpahinga muna kami sa loob ng kotse at magpaumaga na lang para may lakas kami bukas.

Haharap na kami sa totoong buhay ngayon. Alam naming di kami aral sa ganitong bagay and at first wala kaming idea na magkakaganto. He even lost his family. Kaya gagawin namin ang lahat para makasurvive at mahanap ang kapatid ko matter what.