Tʜᴇ Rᴏᴍᴀɴ Sʟᴀᴠᴇ Gɪʀʟ [On hold]

𝐈.

'Ik heb een verzoek', murmelde een man naast me. Ik vermoedde dat het een legatus legionis was - een Romeinse officier, maar aangezien hier tig aantal mannen rondliepen was ik de namen en de functies zo goed als vergeten.
'Wat zeg je ervan? Voor vijf as*.' Hij keek me veel belovend aan nadat hij zijn blik over mijn lichaam liet glijden. Een linnen tunica bedekte mijn naaktheden en een dik bruin touw wikkelde zich om mijn middel, het gewicht ervan zwaar drukkend op mijn heupen.
'Het spijt me, heer. Mijn meester heeft me vandaag voor iets anders nodig', zei ik zwoel. Er vormden zich kleine denkrimpeltjes op zijn voorhoofd.
'Goed,' zei hij met tegenzin,' acht as.' Wat de helft was van een goedbetaalde prijs. Toch zou ik het aanbod hebben aangenomen. Ik zou iedere munt aanvaarden om mijn beurs te vullen, zolang het me dichter bij mijn doel zou helpen te raken. Helaas was dit niet zo vanavond.
'Het spijt me, heer. Mijn meester... ' probeerde ik nog eens, maar haakte toch mijn zin af bij het zien van zijn gelaatsuitdrukking.
De man keek niet vrolijk, verre van. Toen hij zijn ogen samenkneep leken zijn gelaatstrekken scherper. Zijn mond werd een dunne lijn enz ijk ogen leken dieper weg te zakken in zijn oogkassen. Ik richtte nederig mijn blik op de grond en staarde naar mijn voeten. Telde de seconden voordat ik een preek zou krijgen.

'Iulius! Mijn vriend!' De stem van mijn meester kwam me tegemoet en wat minder zweverig kwam zijn gestalte achter. Hij leek ook wel op een plofkip.
Hoewel zijn weinige lange haren gracieus naar achter waren gekamd, kon hij zijn kalend hoofd niet verbergen. Zijn neus, zo krom als een haak, leek belachelijk puntig en zijn doffe ogen stonden te dicht bij elkaar.
Het beeld van de twee mannen werd vervangen door veren, poten en een kam. Ik beet op mijn wangen om mijn lach in te houden.
'Jij daar! Wat sta je daar zo te staan? Maak dat je wegkomt!' riep mijn meester. Zijn stem sloeg het beeld aan stukken en trok me terug naar de realiteit. Vlug maakte ik een buigingen en nam de benen.
Ik kwam uiteindelijk terecht in het Atrium; een soort inkomhal, gedecoreerd met vier zuilen die rond de uitgehakte stenen vijver waren geplaceerd. Een duur uitziende vaas stond op een sokkel te pronken en in een hoek stond een kleine lararium waar we de huisgoden konden vereren.

Ik liep verder naar het triclinium. Deze ruimte was ingericht met drie lange banken geplaatste in een U-vorm. Lichamen lagen languit op de rode stof en verzadigden zich met het eten, uitgestald op de middelste tafel.
Als het op interieur aankwam had mijn meester geen slechte smaak. Dat kon je zien aan de sierlijke en weelderige inrichting van zijn huis. De marmeren zuilen hadden een wijnrode kleur, net als de muurtegels die dan werden afgewisseld met witte platen. De kamers waren ook keurig ingericht en zelfs het verblijf voor de slaven zag er aan de buitenkant piekfijn uit. Maar van alle ruimtes van dit landhuis vond ik de binnentuin samen met het peristilium werkelijk prachtig.
Wanneer ik wat tijd had tussen mijn dagelijkse taken glipte ik stiekem naar de tuin om zijn pracht nog eens te bewonderen. Daar heb ik ook senaatslid Andoni leren kennen, een goede vriend van mijn meester.
Hij wist echt alles over het planten- en dierenrijk. En hoewel het ongepast was om gesprekken te houden met een andermans slaaf, vertelde hij tijdens onze middagse wandelingen over zijn studies en ervaringen. Zijn vertelsels gingen dan over landen hier ver vandaan of over exoische dieren, waardoor mijn verlangen om te reizen alleen maar groeide.

'Amelia, het is bijna tijd en je moet je nog klaar maken!' siste een slavin met grijze haren tegen me.
'Hoezo? Silvea ging toch in mijn plaats?' vroeg ik. De slavin schudde.
'Neen, meester is van gedacht veranderd. Normaal zou het verlopen volgens iedereen-wat-wils, maar vanavond houdt hij een veiling.'
'Gaat hij ons verkopen?'
'Ik weet het niet... Sommige. Misschien gaat hij gewoon de meisjes verkopen voor één nacht.' Haar afschuw voor onze meester zijn daden waren licht hoorbaar.
'Wees voorzichtig, Luna. Als iemand je hoort praten met die toon kan dat je fataal worden. Je kunt hier niemand vertrouwen.'
'Je hoeft me niet de les te lezen, Amelia. Ik weet wel na al die jaren hoe ik me moet gedragen... Als een slaaf. En al zeker als slaaf van onze meester.' Ze klonk nijdig, maar dat was nu wel het minste van mijn zorgen. Mezelf opmaken met maar een kwart van de gebruikelijke tijd die er voor nodig was, was een ander verhaal.
Ik knikte vlug naar de grijsharige vrouw en mengde me weer met de schaduwen op weg naar de kleedruimtes.