HOOFDSTUK 1: VERANDERING
Emily Hawks was een normaal meisje van 16. Ten minste, dat dacht ze. Emily en Mieke liepen naar school, druk babbelend en roddelend over hun lievelingsserie en over jongens, zoals altijd. Mieke en Emily waren al bevriend sinds de kleuterschool, ze kenden elkaar door en door. Toen ze de hoek om liepen, botsten ze tegen een groepje jongens aan die daar stonden te lanterfanten. ´Hé!´ schreeuwde Emily meteen.´Kunnen jullie niet ergens anders gaan niksen?!´ De langste jongen uit de groep stapte naar voren. ´Dwing ons maar.´ zei hij. Voordat Emily dingen zou doen waar ze later spijt van zou krijgen, stapte Mieke tussen hen in. ´Laat ze maar,´ zei ze. ´ze zijn het niet waard.´ Emily knikte en stak haar tong uit naar de jongen. Het groepje barste in lachen uit. ´Wat een raar kind.´ zei een van de jongens tegen de anderen. ´Ja,´ zei de lange jongen en hij keek nog eens achterom, maar in zijn ogen lag nieuwsgierigheid.
Op school aangekomen, renden Emily en Mieke direct naar de schommels. ´Jij duwt als eerste!´ riep Emily lachend en ze plofte neer op de schommel. Het schommelen was een soort traditie van de twee vriendinnen. Vanaf het moment dat ze op school kwamen, gingen ze om de beurt schommelen en duwen. De eerst pauze namen ze dan een rustpauze en babbelden ze rustig verder over de gebeurtenissen van de afgelopen dag of dagen. In de middagpauze schommelden ze tot de eerste bel luidde en daarna gingen ze weer op een bankje zitten te niksen. de laatste pauze waren ze het altijd een beetje beu en gingen ze samen in het gras liggen, als het sneeuwde, maakten ze sneeuwengeltjes of sneeuwpoppen of gooiden sneeuwballen naar de jongens om zo hun aandacht te krijgen. Nadat de bel was gegaan en ze allemaal in de klas zaten, vertelde hun leerkracht dat er dit jaar een hele groep nieuwe leerlingen bijkwamen. De oorzaak daarvan was dat de andere school in de beurt gesloten was wegens een ongelukje in het biologie lokaal.
Alle kikkers waren ontsnapt nadat een van de leerlingen tijdens een proef de hoeveelheden vloeistoffen wat had overdreven en zo de klas half had opgeblazen.
De bel klonk en Emily stopte met duwen. Samen liepen ze naar de klas. Hun eerste les van het schooljaar was wiskunde met meneer Vermerders. ´We moeten zorgen dat we achteraan zitten heb ik gehoord.´ zei Emily. ´Naar het schijnt, stinkt meneer Vermerders nogal, vooral uit z´n mond. En ik heb gehoord dat hij ook veel spuugt als hij praat.´ Mieke giechelde. ´Hij spreekt met consumptie, grappig.´ grinnikte ze. In de klas gingen ze naast elkaar zitten bij het raam. Ze waren weer druk aan het babbelen toen meneer Vermerders naar binnen kwam met naast hem een lange, blonde jongen. ´Ja,´ bulderde de stem van meneer Vermerders door het klaslokaal. ´ik zie zo al dat dit niet gaat werken mevrouw Hawks en mevrouw Truy. Ik weet niet hoe gek ze in al die andere klassen zijn, maar in die van mij gaan jullie mooi niet naast elkaar zitten.´ spuugde hij. ´Schuif maar een bank naar voren één van jullie. Mevrouw Hawks, iedereen, dit is Michael Breake.´ ging hij verder.´Wees aardig voor hem, help hem op weg en leid hem wat rond. Zorg dat hij zich hier op z´n gemak voelt.´ Hij draaide zich naar Michael en wees naar Emily. ´Gaat u maar naast die jonge dame achteraan zitten meneer Breake.´ ´Uhm... Meneer?´ vroeg Michael. ´Waarom zet u me achteraan?´ ´Omdat mevrouw Hawks u op die manier precies kan vertellen wat u weten moet, zonder de hele klas te storen.´ zei hij. Michael sjokte naar zijn aangewezen plaats.
Zonder een woord te zeggen, plofte hij neer op de stoel naast Emily. Mieke keek Emily even aan met spijt op haar gezicht. Ze kenden de jongen allebei nog. Hij was het die hen zo had uitgedaagd. Mieke had medelijden met haar vriendin. Op Emily’s gezicht stond echter geen spijt en ze zag er ook niet verdrietig of terneergeslagen uit. Ze was kwaad, maar tegelijkertijd ook blij. Kwaad omdat ze de jongen, blijkbaar Michael genaamd, nu al niet mocht en blij omdat ze hem nu kon terugpakken. Het was misschien gemeen, maar als er één ding was waar Emily niet tegen kon dan was dat te worden vernederd voor anderen. Ze stond erom bekend haar mannetje te kunnen staan. Bij problemen was zij de vredestichter ofwel de verdediger maar nooit de aanvaller. Behalve dan deze ene keer. ‘Mevrouw Truy, wilt u zich eens omdraaien?’ schalde het door de klas. Mieke zat nog steeds naar haar vriendin te kijken, maar draaide zich nu braafjes om. Iets op het gezicht van Emily maakte haar bezorgd. Ze had haar nog nooit zo gezien. Het maakte haar zelfs een beetje bang, maar veel tijd om er over na te denken had ze niet want meneer Vermerders begon al met zijn voorstellingsles.
