Emily stormde de kamer binnen waar haar vader televisie aan het kijken was. Er was vandaag een belangrijke voetbalwedstrijd live uitgezonden vanuit Spanje. Emily ging met een rood hoofd van de inspanning voor het beeld van de tv staan. ‘Hey!’ riep haar vader meteen. ‘Nu al thuis, Em? Hoe was de film? Zou je even voor het beeld vandaan willen gaan?’ Emily zette de televisie uit waarop haar vader haar geïrriteerd aankeek en onmiddellijk de reeds duidelijker wordende veranderingen aan zijn dochters lichaam ontdekte: haar ogen, haar haar, de vorm van haar gezicht, haar plotse lengte,… met een schuldige blik in z’n ogen keek hij naar de vloer. ‘Ik geloof…’ zei hij met een zucht. ‘dat ik het een en ander uit te leggen heb.’ Geërgerd staarde Emily haar vader aan. Ze liet zijn blik niet meer los. ‘Em, ga zitten, dan zal ik je eens wat over je ouders vertellen.’ Meteen was Emily’s aandacht opgewekt. ‘Ik ben niet je echte vader. Jou geboortevader heeft mij gevraagd voor je te zorgen totdat je oud genoeg was, op die dag zou je terug gaan naar je geboortestreek en je geboorterecht opeisen.’ Ongelovig keek Emily de man aan van wie ze al die jaren gedacht had dat hij haar vader was. Net nu ze voor het eerst een vriendje zou krijgen, ten minste dat hoopte ze, krijgt ze te horen dat ze hier niet thuis hoort en dat ze naar haar geboorteland moet gaan. ‘En als ik kies om te blijven?’ vroeg ze bits. ‘Onmogelijk.’ antwoordde haar ‘vader’ direct. ‘ Je gaat niet kunnen blijven. Emily heb je het nu nog niet door?’ vroeg hij met tranen in z’n ogen. ‘Je bent geen mens, je hoort hier niet thuis, Em, je bent een elf.’ Een traan rolde over zijn wang. ‘Kijk dan. Puntoren, dat lange donkere haar, die lange benen,… Zelfs je ogen. Herinner je je dan helemaal niks meer van de spookjes die ik je vroeger vertelde voor het slapengaan?
Emily rende naar haar kamer. Haar hoofd tolde met vragen die haar ‘vader’ nooit zou kunnen beantwoorden. Languit ging ze op haar bed liggen. Het bed waar ze vanmorgen nog zonder problemen uitgekropen was, was nu te klein voor haar. De vragen kwamen één voor één naar boven, maar dan wel zo snel na elkaar dat ze er weinig tot niks aan had. Waarom had haar ‘vader’ er niet eerder met haar over gepraat? Waarom gebeurt dit alles net nu met haar? Waarom net nu ze kans heeft om een vriendje te krijgen? Wie zijn haar echte ouders dan? En waar moet ze hen gaan zoeken? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. De belangrijkste vraag van allemaal was wat ze nu moest doen. Haar ouders zoeken en haar vrienden achterlaten, hier blijven bij haar vrienden, maar dan was er nog die drang naar het geboorteland waar haar ‘vader ‘ het over had gehad. ‘Nee,’ zei ze tegen zichzelf. ‘hij mocht dan niet haar geboortevader zijn, maar hij heeft wel al die jaren voor haar gezorgd. En over die zoektocht ga ik morgen eens met Mieke praten, zij zal mij vast begrijpen.’ Gedeeltelijk gerustgesteld viel ze in slaap.
De volgende dag stond ze al vroeg op. Voordat haar vader wakker was, was ze de deur al uit en op weg naar school. Ze had een T-shirt met lange mouwen aan en een kap. Die kap had ze op om haar oren en lange haren te verbergen. Ze had Mieke gevraagd om wat vroeger te komen en zoals verwacht, kwam Mieke een paar minuutjes later ook op school aan. ‘Wat was er zo dringend dat ik nu al op school moet zijn?’ vroeg ze slaperig en geïrriteerd. Emily deed haar kap af en van schrik zette Mieke een paar stappen achteruit. ‘Em,’ zei ze verbaasd. ‘je lijkt wel een…een… een sprookjeself.’ Emily knikte. ‘Als je het sprookje weglaat klopt het, want zo sprookjesachtig vind ik dit allemaal niet.’ Emily legde alles aan haar beste vriendin uit, die geboeid luisterde. ‘Wat moet ik nou doen?’ vroeg ze uiteindelijk. ‘Zou ik naar m’n ouders gaan zoeken en alles wat ik hier heb opgeven? Of zou ik blijven en iedereen me laten uitlachen en pesten omwille van mijn uiterlijk? Wie weet worden de mensen wel bang van mij omdat ik er zo uitzie!’ riep ze uit. Vragend en hopend op een oplossing keek ze Mieke aan. ‘In beide gevallen verlies ik. Kies ik voor m’n ouders dan verlies ik m’n vrienden en Mic, kies ik ervoor hier te blijven, gaat iedereen me misschien mijden of word ik het middelpunt van alle pesterijen.’ Emily barste bijna in huilen uit tot plots een stem klonk. ‘Em, ben jij dat?’ zei iemand met een verbaasde stem.
