nagsimula to nung nagkaroon kami ng mini resto sa bayan. when im in high school, i promise to my self na magaaral ng mabuti at magsisikap para hindi ako makumpara sa mga pinsan ko, madami na kasi ako ingit sakit na tinatago sa katawan ko, mashado silang matalino, magagaling at mababait, ako lang talaga ang walang kwenta smin. sila magaganda mapuputi ako maitim na panget pa. sila nagkakaroon ng achievements sa school ako wala kahit isa, lagi pang huli sa paguwi dahil hindi ako nagsusulat. lets start when im in first year high school, inenrol ako ng parents ko sa isang exclusive school nakapasa naman ako sa entrance exam at nakapag enrol but in the middle of the school year i felt sad and lonely lahat ng tao ayaw skin my classmates my friends also my teachers so sinong gaganahan pumasok, hindi ako nagcucutting ah, sadyang binabaksak ko lang nmn lahat ng exams and activity namin but active naman ako sa iba. once i hate a person sa ibang paraan ako bumabawi, ito din ung time na i notice my parents start to be busy, because they said for my future hahahha yeah yeah i understand that but hello im the only one im the only child why still no time for me.?
hindi nga nila ako tinatanung kung okay ba ko sa school? kung ung my friends ba ko or wala? ung teacher ko ba mahusay magturo?! no i dont heard anything ang naririnig ko lang sa kanila ang mag complains nila in a whole day na nagluluto nag seserve sila sa resto namin. thats all!!naloloko ko na nga sila sa mga bagay bagay na need ko to need ko nyan, i dont want to spoild my self or doing something bad for them but im doing this because i want them to notice me thats i need someone to lean on i need someone to share my thoughts, i dont have any?! hinihingi ko sakanilang extra money i treat my classmate to catch there attention and be friend of me!!
pero end of the day i know hangang dun lang un, akala ng lahat mayaman ako maligaya ako spoild nga daw diba? but they wrong!! i dont have anyone i can share whats bothering whats my problem and why im like this.!
everyday napasok ako sa school following the rules, nakikinig naman ako kung tutuusin kaya ko sagutan kaya ko maging matalino kagaya ng mga pinsan ko pero ayaw ko, ayaw ko na maging kagaya nila ayaw ko na ikukumpara ako sakanila dahil iba sila iba ako, ang kailangan ko ay pagmamahal pagkalinga at pansin ng magulang hindi ang pansinin ng lahat ikumpara sa iba at kalingain lahat ng mali kong ginagawa, nagtataka nga ako saknila noon bakit hindi nila napapansin na im too much to get attention im too much to be rebel but still nothing happend after ng isang sermon back to normal na. dumating ako sa point na tinanung ko ang kaisa isa kong kaibigan ng ganito.
what if ung ako na nakikita mo ngaun ay hindi talaga ako ang totoong ako?!
lalayuan kita kasi plastik ka hindi ka nagpapakatotoo, at alam natin na hindi naman tayo magkaibigan nasama lang ako sayo kasi araw araw mo ko nililibre ng jolibee, at tigilan mo ko sa kadramahan mong yan! alam natin na kahit sa room walang my gusto sayo, disko para kang putik sa uniform natin, ang itim itim mo para kang hindi naliligo na ewan ang uto uto mo pa, akalain mo naman ung sagot mo sa mga quiz natin ilalagay mo sa pangalan ko hahaha ending ikaw walang quiz at hellow 65 ka nanaman sa report card. naawa ako sa nanay mo napakabait pero dahil napapakinabangan naman kita hinahayaan nalang kita sa mga ginagawa mong pagpapapansin sakanila. dapat talaga hindi na din kita tinulungan nung dapat my dudukot sayo sa robinson dapat pinabayaan na kita non wala ka din naman silbi, wala ka din future.
after that she walk out like a beauty queen. ako ito tulala sa spagetting hindi ko pa nagagalaw.
after non dun ako nag start matutung tumambay sa lugar kung saan madaming tao, saan my laging naglalakad naguusap sa parking are ng grocery, inaabot ako hangang 9pm ng gabi andun lang ako nagiisip, nagbabasa ng libro na walang nakakaalam na mahilig ako magbasa, inaaliw ang sarili sa mga nakikita. minsan kausap mga nagwowork dun kasi my nabasa ako noon sa libro na mas maigi pa na kausapin mo ang mga taong hindi ka kilala kesa sa mga taong nakakakilala sayo. they wont judge you, they will listen and give you a advice that they think its for better.
