The Quest of Freedom

Hoofdstuk 2

Troy een slaaf. Na al die jaren kon ik het nog steeds niet bevatten. Het is allemaal ook zo snel gegaan.

Troy heb ik leren kennen op straat. Ik was een jaar of 8 toen ik een jongetje met blond haar en blauwe ogen zag spelen op het plein. Hij zat onder het vuil en zijn kleding was gescheurd. Op de rand van de put probeerde hij water uit de put te scheppen, maar met alleen zijn handen lukte dit niet.
'Wacht, ik help je wel,' zei ik terwijl ik naar hem toe liep en mijn emmer omhoog hield. Ik moest toevallig water gaan halen van mijn moeder.
In de eerste instantie ging hij een stukje van me afzitten. Zo schuw was hij voor vreemden. Ik daarentegen was me vaak bij vreemden van geen kwaad bewust. Iets wat mijn moeder me later nog goed onder ogen heeft gebracht.
'Hoe heet je?' vroeg ik toen ik de volle emmer tussen ons in zette. Hierdoor leek hij minder argwanend naar mij toe en schoof een stuk dichter naar de emmer.
'Troy,' zei hij.
Troy keek van het water, naar mij en weer terug naar het water. Hij pakte de emmer op en begon eruit te drinken. Iets wat ik maar vermakelijk vond. Wie dronk er nou zo uit een emmer?
'Ik ben Alyssa,' lachte ik. 'Hoe oud ben je?'
'9 jaar,' kwam het antwoord terug.
Zo ging het gesprek nog een tijdje door. Todat Troy me eens goed aankeek en zelf vragen begon te stellen. Ik kwam er tijdens het gesprek achter dat hij een wees was. Zijn ouders waren overleden in een ongeluk. Sindsdien woonde hij op straat zonder familie of vrienden. Ik vond het zo zielig dat ik besloot elke dag naar de put te komen om hem gezelschap te houden. Daarnaast zou mijn moeder blij en verbaasd zijn dat ik voortaan het water zou halen.

Dagen,weken, maanden ging het zo door. Elke dag spraken we af bij de put en deden dan een spelletje. Soms achtervolgden we mensen om te zien wie dat het langste onopgemerkt kon doen. Een andere keer speelden we weer tikkertje. Het verschilde van dag tot dag. Totdat hij ineens niet meer kwam opdagen.

Dagenlang bleef ik trouw terugkomen naar de put, maar Troy was nergens meer te bekennen. Op een gegeven moment was ik zo kwaad op hem dat ikzelf ook niet meer ging. Mijn moeder ging dan steeds weer het water halen. Ze had geen idee waar ik zo kwaad over was, maar ik wel. Oh, ik was heel kwaad. Woedend. Hoe kon hij me zo laten stikken? Dat was geen vriendschap waard.

Een paar dagen nadat ik niet meer naar de put ging, werd er op onze voordeur geklopt. Wederom een te chique woord voor een grote houten plank, die maar voor de helft vastzat. Maar goed, daar gaat het niet over hé? Over woorden?
Mijn moeder beantwoordde de klop en zag een stadswacht voor onze deur staan. Als er een stadswacht voor je deur stond, dan betekende dit meestal niet veel goeds. Met hun harnassen aan kwamen ze dan trots hun opdracht aankondigen.
Ja, hun harnassen. Het koningshuis vond dat ook de "gewone" stadswachten een harnas verdiende. Dit gaf namelijk een mooie kijk voor de mensen. Als je het mij vraagt, dan is het gewoon om te pronken met het familiewapen van de koninklijke familie. Met een leeuw die trots verheven met één poot op een hert stond. Het was een waarschuwing: dwarsboom de koninklijke familie en je krijgt grote problemen.

De stadswachter aan onze deur stak zijn borst vooruit, likte zijn lippen af en sprak luid.
'Familie Merly, zoals algemeen bekend is zijn de inwoners van Nura verplicht een slaaf in huis te nemen.
(Even uitstapje: Nura is de hoofdstad van Chalia.)
Volgens onze administratie is jullie laatste slaaf kort geleden overleden. Daarom krijgen jullie, namens het koningshuis, een nieuwe slaaf.'
Toen zag ik achter de stadswacht Troy staan en alles viel op zijn plek. Troy was meegenomen door de stadswacht, omdat hij een weeskind was. Een zwerver. En zwervers werden verdoemd tot slavernij, samen met criminelen en mensen die in opstand kwamen tegen het koningshuis. Het koningshuis beweerde dat slavernij voor mensen een tweede kans kon bieden. Ze konden de maatschappij helpen door andere mensen te helpen. Als ze hun "baan" niet goed deden, dan verwees dit naar hun slechte verleden en dienden ze gestraft te worden. De inwoners, die een slaaf in huis kregen, moesten zich aan het straffen houden. Verder konden ze geen slaaf weigeren, omdat dit dan als verraad werd gezien. Dan kon je erop rekenen om zelf ook een slaaf te worden.

Troy is bij ons in goede handen gevallen. Mijn moeder en ik waren tegen slavernij. Dit lieten we niet openlijk merken, maar er was bij ons thuis geen sprake van zweepslagen als Troy iets fout deed. Het was gewoon niet rechtvaardig. Hoe kun je mensen op zo'n manier behandelen? Natuurlijk zijn er genoeg rijke mensen, die dit als teken van macht zagen. Het koningshuis viel hieronder. Zij gaven ons alleen maar slaven om duidelijk te maken wie er in het land de baas was. Vreselijke mensen waren het.

Voor de inwoners, die een goed hart hadden, was het verschrikkelijk om een slaaf in huis te krijgen. Ja, het was ook nog eens een extra mond om te voedden, maar het was verschrikkelijk om die slaven zo in hun lot te zien. Aan hun stalen kettingen.

De stalen kettingen, die de slaven omhadden, waren elk voorzien van een vierkantje met kleur. Dit gaf de rang aan in de maatschappij. Rood stond voor een slaaf in het koningshuis. Oftewel, de hoogste soort slaaf.
Oranje stond voor de raad.
Geel stond voor de elite.
Groen stond voor de rijkere bewoners.
Blauw voor de arme bewoners.
En wit stond voor de armste bewoners.
Wij zaten in blauw. Troy was dus niet een "rijkere" slaaf, maar waarschijnlijk wel één van de gelukkigere slaven.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

Hoii!
Wat leuk dat je besloot om door te lezen! Hopelijk heb ik je niet teleurgesteld ;)
Let me know in the comments!
Like, share, volg, wat je maar wilt.

Voor mijn volgers: hartstikke leuk dat je me volgt! Dit waardeer ik heel erg ❣

In het volgende hoofdstuk blijven we niet meer in het verleden hangen, maar gaan we terug naar het heden. En zal de queeste aan bod komen. Ben je benieuwd? Houd mijn account dan goed in de gaten voor de update 😘

Lots of Love,
Fantasy_Wave