Kiss And Tell

Chapter one

ONE

BINUKSAN ni Selina ang pinto at pumasok sa isang medyo may kalakihang kwarto dito sa Camp Zubo sabay bagsak sa dalawa niyang bag sa sahig. Hindi niya mapigilang simoyin ang hangin, the fresh mountain air at ang amoy nang mga kubri kama. Para lang siyang umuwi sa bahay.

            “Selina!”

            Ang kaibigan niyang si Blake Meester. Nagulat siya nang bigla nalang siya nitong niyakap at ini-angat sa hangin habang iniikot.

            “Hey! Blakee,” sabi ni Selina habang nakangiti. “Tumangkad ka ba nang kaunti?” tanong niya habang nakatingin kay Blake. Sa pitong taon nilang magkakilala, Mukhang tumangkad pa ito sa kanya.

            “I woudn’t say five feet,” sabi ni Blake, habang isinuklay ang kamay nito sa buhok nito na medyo kulot. “Matatalo na kita sa basketball ngayon.”

            “We’ll tingnan natin.” Selina laughed.

            Kinuha ni Blake ang dala kung malita kanina habang kinuha ko naman ang bag ko sa sahig habang patungo sa isang kama na hindi pa naaangkin. Tatlo ang kama sa kwartong ito in fact konti lang ang ganito kwarto na tatlo ang kama, iyong ilan ay dalawa lang, tig-iisang bed side table at dresser lahat ay may blanket na color orange with the name of the cabin—Woodrich—stamped across it.

            “Ang pangit naman nang kulay nito?” sabi ni Selina.

            “Ugh, hindi ka pa nasanay,” Blake joked. “Pero hindi ka ba masaya na nandito tayo sa Woodrich? It’s like we finally made it.”

            “Seniors!” Selina cheered, habang nakipag high five kay Blake.

            Tumakbo ang dalawa sa may bintana and looked out. Ngumiti si Selina na abot yata hangang tenga. Woodrich was always reserved for one set of senior campers at Camp Zubo, and she and her friends had spent the entire school year praying that they would be the ones to get it. Ito ang pinakamalaking kwarto, pinaka malapit sa lahat ng common areas, at kitang-kita ang view nang Lake Zubo sa likod nito.

            Tinanggal ni Selina ang ipit nang kanyang buhok at hinayaang ilugay ito at tangayin nang hangin na tumatagos sa bintana sa kinalalagyan nila. It was time to relax. “Lahat na ba ay nandito?” tanong ni Selina, habang iniunat niya ang kamay pataas.

            “Si Leighton, Jenny, and Moira are here, pero pumunta na sila sa meeting area para makita ang ilang crew,” sabi ni Blake. “Oh—at si Leighton nga pala nag pagupit na nang buhok niya! Bagay naman sa kanya.”

            “Talaga!” Selina exclaimed. “Gaano naman ka ikli?”

            “Above-the-ear short,” sabi ni Blake.

            “Hindi ako makapaniwala!”  Nagulat talaga siya dahil mula pa nang magkakilala sila ni Leighton ay hanggang puwetan na ang buhok nito. Mukhang marami na talagang bago sa mga kaibigan niya ngayon.

            “Asan pa ba si Dahlia?” tanong ni Blake habang nakaupo na sa napili nitong kama.

            “Late as usual,” sabi ni Selina habang nakangiti nang pilit. At least iyon ay hindi nagbago kay Dahlia. Ito ang best friend niya sa Camp si Dahlia Hernandez. Halos kada taon nalang ay lagi nalang itong late, at siya naman ay nabubuyo na sa kakahintay sa kanya sa may parking lot. “Babalikan ko muna doon sa may parking lot, sama ka?”

            “Ikaw nalang, marami pa akong aayusin,” sabi ni Blake.

Nang nasa labas na siya bahagya niyang iniangat ang mukha niya dinama ang init ng araw habang nakangiti. Ito ang magiging pinakamagandang bakasyon niya. They had always love camping together with her friends, lalo na ngayong seniors na sila puwede na silang pumili nang “major program” at “minor program” and avoid most of the lame tree hugging, arts and crafts, and undesirable sports they were forced to do in the past. Plano ni Selina ay pag-igihan ang pagtri-training ng soccer para makapasok na siya sa varsity team.