-ქუქი ვიცი გაბრაზებული ხარ...მაგრამ თუ ამ ხმოვან შეტყობინებას ნახავ..გთხოვ დამირეკე...-უშედეგოდ ცდილობდა თეჰიონი მასთან დაკავშირებას.
-პატარავ...მომენატრე...უკვე ერთი კვირა გავიდა...გთხოვ დამირეკე მაინც...
-იცოდე იქამდე გამოვაგზანი ამ ხმოვან შეტყობინებებს სანამ არ გადმომირეკავ...
-მაპატიე გთხოვ...მე ვიფიქრე,რომ შენ და მომოს ურთიერთობა გქონდათ...და მე სამაგიეროს გადახდა მინდოდა...მაპატიე რომ არ მოგისმინე...დაბრუნდი ქუქი...
-ქუქი დამირეკე გთხოვ... მომენატრე...მიყვარხარ...-თან ტიროდა და თან ისე აგზავნიდა შეტყობინებებს.
-თეჰიონ ჩამოდი ვჭამოთ.
-დიო არ მინდა...
-ჩამოდი თორემ ყურებით ჩაგათრევ დაბლა!
-ჰო კარგი.-ზლაზვნით წამოდგა და დიოსთან ერთად ჩავიდა სამზარეულოში.
-კიდე ვერ უკავშირდები?
-ვერა...
-არ ვიცი როგორ გითხრა ყველაფერი კარგად იქნებათქო მაგრამ ვიმედოვნებ ასე იქნება.
-ჭამეთ ახლა.
______________________________________
"ნეტავ სად ხარ ახლა პატარავ?! უსაფრთხოდ ხარ?! საჭმელი საკმარისად გაქვს?! რას აკეთებ?! აიიშ მომენატრე..."
თეჰიონი ღამით ქუჩაში მისეირნობდა და ფიქრობდა ყველაფერზე...რა იქნებოდა თუ მას ვეღარასდროს ნახავდა?!
უცებ ხმა ესმის...
-მიშვ...მიშველეთ!
-ეს ხმა...რაღაც ნაცნობია ...-ხმას მიჰყვა და საშინელი სანახაობა დახვდა.
ორი მამის ტოლა კაცი,მსუქნები,მთვრალები ქუქის აკავებდნენ და მესამე შარვალს ხდიდა.
-თქვენ ნაბიჭვრებო!-ძლიერად დაარტყა თეჰიონმა კაცს.
-შენ ვინ ჩემი ფეხები ხარ?!
-მე მისი შეყვარებული ვარ,შე ბოზო!-კიდევ ერთხელ დაარტყა და იმხელა კაცი ძირს დავარდა.
შემდეგ დანარჩენ ორსაც გაუსწორდა,მართალია თავადაც დაზიანდა,თან ძალიან,თუმცა ახლა ქუქი ადარდებდა მარტო.
