Gewoon Gelukkig Zijn

Niemand Ziet dat

FEBRUARI

Ik ben onderweg naar school. Nog een half uur met de bus. Een ijzige steek gaat door mijn buik. Ik wil niet naar school. Ik wil niet tussen de mensen zijn. De mensen die niet snappen hoe ik me voel. De mensen die er gewoon van uit gaan dat jij je net zo voelt als zij.

Soms heb ik het gevoel alsof het allemaal mijn schuld is. Alle pijn en ellende die mensen meemaken. Ik heb het gevoel dat ik beter nooit heb kunnen bestaan. Misschien was ik er dan wat minder geweest op leuke momenten. Maar het had iedereen een hoop ellende bespaard. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik wil niet degene zijn die iedereen verdriet doet. Ik wil mensen gelukkig maken. Ik wil bij ze zijn en ze knuffelen en met ze praten tot alles weer goed is. Waarom kan ik dat nooit. Waarom word ik altijd weggeduwd als mensen hulp nodig hebben. Zouden ze voelen dat het allemaal mijn schuld is?

Ik ben weer fout bezig. Ik heb weer hoop gehad op dingen waar ik niet op moest hopen. Ik ben boos. Niet alleen op anderen maar ook op mezelf. Ik verpest altijd alles. Waarom moet ik altijd huilen op momenten dat het niet kan.

Het is weer verdrietig weer. Al eeuwen is het zulk weer. Een beetje sneeuw. Regen. Bewolkt en koud. Het maakt me nog verdrietiger dan ik al ben. De dagen zijn nogsteeds kort. Het is snel donker. En weinig licht. De winter duurt te lang voor mij. Ik kan het echt niet meer hebben.

Hoelang gaat het nu al fout? Hoelang ben ik mezelf al aan het verpesten? Elke dag huil ik wel een keer. Elke dag voel ik me wel weer alleen. Alsof het gewoon is. Het maakt me ook niet meer uit. Ik blijf wel zoeken. Maar ik vind toch niks. Ik vind geen geluk. En als ik denk dat ik het gevonden heb, dan heb ik valse hoop. Ik verpest het elke keer wel weer.

Iedereen verlaat me. Iedereen heeft wel betere mensen dan ik. Iedereen vind me wel aardig, maar ze hebben altijd betere mensen. Ik ben niemands beste vriend. Ik praat met niemand echt. Normaal. Maar ik vind het niet erg. Ik vind niks meer erg. Ik ben eraan gewend geraakt. Dit is hoe mijn leven is. En er zal nooit iemand komen die echt genoeg aan mij heeft.