When She Enters the Vampire Society

Chapter 1

Her POV

"Is this the right way?"

I asked myself while looking at the sketch that I found in my Dad's office.

I checked it again at pinahinto ang kotse.

Ilang oras na akong nagmaneho at puro malalagong puno ang aking nakikita.

Cemented naman ang road so ok lang..

Dahil nangangalay na ako sa kakamaneho,  pinark ko ang car sa gilid.

Sumandal ako sa upuan at pumikit.

By this time,  i'm sure na nagkagulo na ang mansion at dinumog na ng mga reporters ang manager kong gay.

Who wouldn't?

Nawala nalang bigla ang sikat na babeng hinahangaan ng lahat dahil sa mukha at kayamanan. Bigla nalang akong nawala na parang bula without any traces. I may sound conceited but that's the truth.

Sorry Manager Ree,  sorry Mom at Dad, I just want to have some time for myself.

Being a girl who everybody knows and adores is such a burden.

Lahat ng galaw ko,  alam ng lahat pati ang mga lakad ko.

Weird right?

Ang hirap talaga maging sikat. Yet I cannot deny the fact that I love what I am doing. Dressing up and performing in front of people and hearing them chant my name is a music to my air. Each time my newly released music videos went viral all over the continent, means a lot of work load and busy schedule and I hate to admit that nasasawa na ako sa kung ano mang meron ako. I can't even walk around freely as I want to. My face is on billboard anywhere pati na sa mga beauty products. I'm tired, I need a break.

I opened my eyes at tumingin sa labas ng bintana.

Napangiti ako sa nakita,  nice view.

Everything is green and brown at puno ng bulaklak.  Sobrang shady ng mga kahoy dahil malalago ang mga ito kaya halos hindi nasisikatan nga araw ang daan because of that, ang lamig ng lugar na ito. The coldness I love because it is natural unlike aircons that are artificial.

Bumaba ako sa sasakyan at tinanggal ang suot na shades. Nilipad lipad ng hangin ang mahaba kong buhok kaya napangiti ako. The kind of smile which is true and genuine, not the smile that people see on televisions.

Fresh air unlike the polluted air in the city.

Napapikit ako at dinama ang kapreskuhan ng paligid. I even spread my arms pero agad akong napamulat at napatigil nang mapansin ko na parang may nakatingin saakin.

'Who is it?'

Kumunot ang noo ko at sinuri ang paligid.

Wala naman akong nakitang kakaiba pero bakit parang may tumingin sakin ng taimtim? Napailing ako. Pati ba naman dito may titingin pa din sakin? And here I thought that finally I can be free.

I sighed then pumasok sa kotse. Saglit pa akong natulala. Sinubsob ko nalang ang mukha sa steering wheel. I hate my life.