FEHİME

1

...Günesin aydınlatmakta oldugu koyde,horozlar acı acı otup birbırlerıyle uzun uzun konusuyorlardı.Bir durgunluk vardı koyde bu sabah acı haberin habercisi acı bir sesizlik. Yatagında kahvaltı bekleyen memet dayı( fehimenin kocası) doğrularak adeta birbirlerine mühürlenmiş ve tamamlanmış yapboz gibi olan dudaklarını aralıyarak fehimeye seslendi - Kahvaltım nerde kaldı hanım _bi cevap alamayınca bu sefer sinirli bir tonla yapboz dudaklarını tam bozarak -Kahvaltı bekliyorum 2 saatir  hanım acele et _yine  acı bir sesizlik kapladı odayı. Bir türlü gelmeyen kahvaltıya sinirlenen memet dayı mızmızlanarak kalktı ve mutfaga dogru agır adımlarla yurumeye basladı mutfagın kapısına dayanarak iceri baktı fehime yoktu - yine nereye kayboldu bu kadın -fehime nerdesin nerdesin. Cevap alamayan memet dayı sinirli adımlarla lavoboya sonra diger odalara baktı, kendi kendine bu nede ugursuz bi sabah boyle diye mırıldandı. Sonra 2 kapılı olan evinin koyu goren kapısına gelerek etrafa bakındı - fehime ,nereye kayboldu bu naletolası. Sonra dıger kapıya yoneldı bahce kapısıydı bukapı.  kapının aralık oldugunu gordu kapıya gelınce sonuna kadar araladı ve kapının eşiginden taa yerin zeminiyele agzı aynı olan kuyuya kadar olan yol 1 metre genisliginde guzelce temizlenmis süpürülmüstü. Buna sasıran memet dayı gozlerını  yolun sonuna dıktı kuyunun agzı acıktı anlında terler belırdı. Gozlerını kısınca kuyunun basında fehımenın eski  ayakabısı duruyodu guzelce sınınmıs bır sekılde, hemen yanındada tasların uzerınde fehımenın sadece dugunlerde ve ozel gunlerde gıydıgı fıstanı katlanmıs bır sekılde duruyodu. Yaşlı kalbi atabildigi kadar hızlı atmaya baslamıstı. Yerinde durdu ayakları yere civilenmıs gıbıydı, hızlı atan kalbi yavasladı ve arık hıs duyularını kaybetmekte olan eleriye duvara dayandı, sanki ordan hic ayrılmaya niyeti yokmus gıbı bekledi. Titremeye başlayan dizleri beyninde deprem etkisi yapmaya baslamıstı bundan kurtulmak icin titrek bir adım atı, adımı fehimenin ayak ızlerinin hemen yanına dustu fehimenin ayak ızlerine bakarak bi sure aradakı farkı ınceledi, sonra bir adım daha atmak zorunda oldugunu dusundu ve korkak adımlarla kuyuya yaklastı. Yoldakı ayak izleri kendinden bi hayli emin gorunuyordu. Bir ara donup tekrar yatmayı hic uyanmamayı fehımeye hıc seslenmemeyi adını bu sabah agzına hic almamayı dusundu. Bu düsuncelerle kuyuya egildi, egilmesiyel kuyunun basına dusmesi bir oldu. Gördugunden    gozlerını kaybetmek istedi. Ama sadece gordugu fehımeyı degılkı, duydugu, hisettigi, kokladıgı, anladıgı, korudugu, 27 yıl bir bebek gıbı sarılıp uyudugu fehimeyi kaybetmıstı bunlardan nasıl acı duymayacaktı. Ama acı cekmeye alısık olan yaslı bedeni bunuda atlatabilecegını hisetiriyordu. Nefes alısı hızlanmıstı burnundan soluyodu yetersız kalınca agzını actı, aglamak ıstemıstı  ama sankı bekledıgı bır seyle karsılasıyormus gıbı durgundu...