özlemimsin en özledigimsin

sonsuz uyku

Gözlerimi araladım yavaşça tam suratıma güneş geliyordu ama benim odam degildi burası. Benim odam karanlıktır perdeleri bordo hep kapalı olduğundan hic yüzüme güneş çarparak uyanmamıştım. Sonra o koku geldi burnuma. Yaklaşık iki senedir hastanelerde sürünüyordum. Kalp hastası damgası yemiştim kendime dikkat etmeliymiş ilaçlarımı asla aksatmamalıymışım. Güya hayati riski olabilirmiş. Uzun süredir her yolu denedim. Bileklerimi kestim. İlaçlarimi 4 gün icmedim. Kendime hic dikkat etmedim Yoruldum ağladım yıprandım ama açıkçası vi türlü başaramadim. Her seferinde bu kokuyla uyandım. İğrenç strelize hastane ortamının kokusu. Etrafa baktığımda hastanede olduğumu anlamıştım. Dışarı baktığımda daha çok erken olduğunu farkedebilmiştim. Nasıl neden buraya geldim bilmiyordum. Bi yandan küfür ederek perdeyi çektim kolumdaki serum canımı yakıyordu. Hemşire içeri girdi yine o Gerizekali kızı vermişlerdi. Yattım ve kulakligimi taktim telefonum yoktu ama mp3üm komodinin üstündeydi. Bi yandan şarkı çalarken parçalar birleşmeye başladı

Önceki akşam;

-ya irem gel birşey olmaz bak görünce mutlu olur o da.

+kuzen diye demiyorum harbi malsın gelmicem ya çıkamam karşısına kötü birşey olucak hissediyorum ben

-sen ne bilirsin erkekleri allahın ayısı yürü hadi nolur sen bana güve-

+bana sakın güvenmekten bahsetme biliyorsun güvenmiyorum sana bile

Kolumdan sürüklenerek parka gidiyordum. Basket sahasının önüne geldiğimizde kolumu çektim ve yavaşca yürümeye başladım kafam çalışmıyordu midemin bulandıgını hissediyordum yan tarafa hafifce baktım elinde top ileri doğru gidiyordu zıpladı ve basket attı. En son basket atışını hatirladim yanıma gelmişti bu sana herseyim demişti gidip 3lük atmıştı. Gözlerimin dolduğunu farkettim beni görmeden parkın öbür köşesine çekildim.

Heyecandan kalbim küt küt boğazım düğüm düğüm olmuştu. Kuzenim geldi su almıştı bi dikişte bitirdim. Saat 12yi geçmemişti. Merak etmeyin balkabağı hikayesine dönmicem. Sadece 12den sonra yeni bi gün oluyor ve ben yeni günüme onunla girmek istiyordum.

Ayağa kalktım. Yavaş ama sık adımlarla önüme bakarak yürüdüm sağ tarafımdaydı sahanın tellerinin köşesinde aramızda maksimum 1 metre vardı baksam mı bakmasammı diye düşünürken kendimi onunla göz göze buldum. Bi insan hic mi degismezdi. Yüzünde tek değişen şey burnunun yanindaki küçük yaraydı. Acaba nereye vurmuştu acımış mıydı canı. Onun dışında başka hiçbirşeyi değişik değildi saçı surati duruşu hepsi aynı aslında 10 saniye süren bu olay bana 10 ay yetecek gibiydi. Bıraksalar onu orda oturup izlerdim. Ya da konuşmalı mıydım. Cesaret edemezdim. Kuzenimin ani dürtüşüyle kendime geldim ilerlemeye devam ettim. Saha görüş alanimdan çıkana kadar ona baktim.

Sakince yürüdüm gözyaşlarımı serbest bıraktım. Zaten tutmanın bi anlamı yoktu. Canımın yandığını hissediyordum. Kalbim aciyordu. Ama bu seferki hastaligimdan değildi. Bunu anlamak zor değildi çünkü içim acıyordu. Ben onu çok özlemiştim. Gecelerce evinin önünde odasının ışığını izledim ne zaman uyursa o zaman eve gittim uyudum. Uyuduguna emin olmadan da gitmedim. Son görülmesini takip ettim kaç dakika önce aktifti onu kontrol ettim Tweet atmış mı baktım ve anca öyle eve gidebildim. Bu hala sürüyor ilk baslarda her gece gidiyordum ama artik haftada 1e kadar düştü çünkü içim biraz daha rahatti artık.

Eve girdiğimde aynaya baktım. Bakmaz olaydım berbat görünüyordum gozumdeki kalem akmisti kırmızı bir surat rengi ortaya çıkmış yeşil gözler ve ben. Mütiş değil mi? Kuzenimi yola ugurladiktan sonra uzandim yatağa ilaç icmem lazımdı ayağa kalktım ve kutudan 1 tane hap çıkardım içtim. Balkona çıktığımda hava sogumustu ben onsuz hep üşürdüm de o bensiz üşür müydü sanırım bunu düşünmek ona kalmıştı. Sessizce günlüğümü yazdım ağlayarak kimse farkında değildi ama o gün o saatte ben orda kendimle boğuşuyordum.

Saat geç olmuştu. Uykum yoktu ama çok halsiz hissediyordum ağırlaşmaya başladım. Bayılacağımı anladığımda yanimdaki bardağı itim bunu hep yapardim sesim çıkmazdı benim bagiramazdim dussem de farkedilmezdi. Bardak kırıldığında büyük bi yankı yaptı

Son hatırladığım annemin bana bakışıydı

Bugün;

Hatirlamistim ama istemiyordum silemezdik dimi geçmişi degistiremezdik. Benim elimde bi şans olsa keşke gerçekten öyle bi şansımın olması için herseyimi vermeye hazırdım. Çünkü ben pişmandim özlüyorum en önemlisi maalesef sırıl sıklam aşıktım..