Çok uzundu yol , koştum durmadım. Aldırmadım yağmura ... İyi değildim belki ayıpladı herkes beni. Ayıp mıydı sevmek diye düşünmedim. O an senden başka hiçbir şeyi düşünmedim. Aklımda seni kaybetmek vardı. Bir insanın sabah uykusu kadar sevdiği birini kaybetmesi. İşte alışılabilir bir şey değil bu. Senin bir daha olmayacağını söylediler , inanmadım. İnanmak en zoru işte. Ben hiç kaybetmemiştim bu hayatta ve bunu bugün seninle öğrendim. Sensizlikle öğrendim.
Her sabah attığım '' Günaydın sabah uykum bugün nasılsın ? '' mesajlarının bir yeri yok artık. Son attığım mesajda iletilmedi zaten. Bundan daha büyük bir çaresizlik biliyor musun sen ? Telefonunu kapatmışlar haberin bile yok. Gittiğin yerleri bilmiyorsun oysa sen bilmeidğin bir sokağa bile girsen korkardın. Şimdi sahi ne yaparım ben sensiz. Kime atarım o mesajları ? Adını söylemediğim günlerde kime sığınırım , kimin kokusunu çekerim içime ?
Arkanda ne çok soru bırakdın. Beni ne çok sensiz bıraktın. Biliyorum zor kabullenmek sensizliği , biliyorum yoksun artık ve her şeyin üzerinde bir yokluk. Dönüşü olmayan , gidişine sular dökmek istemediğim bir yokluk. Bende çok fazla cümlen kaldı. Sana söylesem ne güzel olurdu dediğim yüzlerce yazı var. Okumadım hiçbirini sana , hiç haberin olmadı belki de ne kadar sevildiğinden. Ben seni çok harfli sevdim , bütün harfleri senin yüzünden sevdim ..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hislerimin '' SİYAH '' Süzgeci
Non-Fiction'' Hikaye yazmıyorum .. '' Asıl amacım ; beğendiğim ve yazdığım yazıları paylaşmak. ... Sessizliğinde duyduğun o ufacık ses korkutur mu seni ? Ya da öldürür mü çaresizlik ? Karanlıkta gördüğün bir ışık ne hissettirir sana ? ...
