AĞIR KELİMELER

Umutları kesmek

Yaşamaktan sıkıldım artık.Bana aiy hiç bir şey yokmuş gibi hissediyorum.

Hayatım çok boşmuş gibi.Belli hedflerim var ama benim seçtiğim hedefler değil gibi...Doğduğum gun ailemin benim için seçtiği hedefler.Avukatlık,birincilikle okul bitirme,terbiyeli biri olma ve daha birçoğu ama gerçek sahibi benim olmadığım hedefler.

En sevdiğim şarkı onu yazana ait.Sürekli dinleyip sahiplensem de benim olmayacak.

En sevdiğim kitap yazarına ait.Ben içnde ne kadar kaybolsam da o roman veyahut hikaye kahramanıyla aynı olduğumu idda etsem de yazarına ait olacak her zaman.

Peki bu kadar boş bir hayatım varsa niye yaşıyorum.Sabah kalktığıma her seferinde neden yeniden şükrediyorum.Çünkü elimde olanlara (ne kadar asıl sahiba ben olmasam da )sahip çıkmak istiyorum.

Ben rahatlıkla deniz kokusunu akciğerlerime hapsedebiliyorum.Koklayarak bir yemeği tahmin edebiliyorum.Ben böyle bir şeye sahipken nasıl olurda verene teşekkür etmem.

Rahatlıkla koşabiliyorum veya vicudunum herhangi bir uzuvunu kullanabiliyorum.Ben yağmuru hissedebiliyorum .Bu ne güzel bir his yağmura şemsiye açmadan kucaklamak.

Eğer bir gün ölmek istersem bu intihar ederek değil hayattan bütün umutlarımı keserek olur.Zaten en acı verici olan bu değil mi??