Duygularını dışa yansıtmayıp içinde yaşayan insanlar çok acı çeker . Diğer insanlar acılarını paylaşırlar acıları azalır ve sonra yok olur. Ama acıyı kendi içinde yaşayanlar paylaşmazlar . Sürekli acıyla kavrulurlar pişerler ve sonunda acıyla bütünleşirler. Acî onların bir parçası olur. En ufak bir şey ruhlarını deler geçer sürekli onarılamayacak delikler oluşur . Hiç kimse ve hiçbir şey o boşlukları dolduramaz. Sadece önüne çekilen perdeler vardır . Boşluk asla yok olmaz lakin dışarıda ki insanlar orada boşluk olduğunu bilmezler . Ruhta açılan o boşluklar hep olur . Ve en son radde acı da kül olmaktır . Olabilecek en ufak kullere dönüşmek ... Ôlûmden sonra bile acı o insandan ayrılmaz , küllerin arasında bulamaz , ayıramazlar. Bu sadece acı için geçerli değildir . Acı bir süre sonra o insanlari bir maskenin ardına saklar . Hiç bir duygu kırıntısı bulunmaz gözlerinde . Sonra külleri gôkyüzünün sonsuzluğunda yok olur . Ve o insanlar hiç var olmamış sayılır ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĞIR KELİMELER
Chick-LitBu bir hikaye ya da şiir değil kelimelerin ruhuma ağır geldiği zamanlarda ortaya çıkan denemelerden oluşmaktadır umarım beğenirsiniz ve umarım canınızı sıkmamış olurum
