Glimlach

Epiloog

Na al die jaren kon ik mijn broer eindelijk vertellen over de herinnering die ik al zo lang had verdrongen. Het deed me te veel pijn om haar te verliezen. Ik bleef me ook altijd een beetje schuldig voelen over haar verdwijning. Had ik meer moeten doen om haar tegen vader te beschermen? Had ik haar moeten tegenhouden? Op dat moment leek het gemakkelijker om te zwijgen en de herinnering weg te drukken.

Na haar verdwijning werd vader zwijgzaam. Hij huilde niet, dat zou hij nooit doen, maar we zagen dat hij veranderde. Overdag was hij steeds vaker en langer weg en nooit sprak hij over Sarah. Het leek alsof hij haar wilde vergeten.
Met Ro was het heel anders. Hij was er kapot van. Ik en Ro zochten dagelijks de hele buurt door. We belden overal aan om te vragen of iemand iets gezien had. We zochten steeds verder weg. Mama zei tegen ons dat we het aan de politie moesten overlaten, maar eigenlijk had ze het liefst aan onze wanhopige en zinloze zoektocht meegedaan. Weken tot maanden schreeuwden we haar naam, maar uiteindelijk werd het ook Ro duidelijk dat we haar niet zouden vinden.
Toen werd hij heel stil. Hij sloot zich steeds vaker op in zijn kamer en 's nachts kwam hij op mijn kamer slapen. Misschien omdat hij bang was dat ik ook zou verdwijnen. Misschien omdat hij 's nachts niet alleen wilde zijn met zijn verdriet.

Ik beloofde mezelf altijd naar Sarah te blijven zoeken. Ik zou elke bus nagaan om te zien of zij erin zat. Ik wilde buschauffeur worden. In de hoop dat op een dag Sarah in mijn bus zou stappen.

----

Het is nu twee weken nadat het meisje in de bus me over de ketting vertelde. Twee weken nadat Ro me de ketting meegaf en nadat ik hem vertelde over mijn laatste herinnering aan Sarah. Het deed hem verdriet, maar ik heb hem eindelijk kunnen vertellen dat ze van hem hield.

In die twee weken heb ik het meisje niet meer in de bus gezien. En eerlijk gezegd verbaasde het me niet eens. Ik heb nog wel langs haar huis willen rijden, maar ik heb noch haar huis, noch haar straat terug kunnen vinden. Collega's heb ik gevraagd naar het adres dat het meisje me gegeven had, maar allemaal zeiden ze dat dat adres niet bestond.

Op dit moment sta ik met Ro en Adam bij het graf van Sarah.
Ro legt een hand op mijn schouder. "Ik begrijp nog steeds niet hoe het zit met dat meisje, maar ik ben haar dankbaar dat ze in je bus gestapt is broertje." Ik kijk naar het glimlachende gezicht van mijn broer. Hij kijkt naar Adam, die met Sarahs kettinkje in zijn handen voor ons staat.

In de afgelopen weken hebben Ro en ik hem veel over Sarah verteld. Herinneringen over ons drieën, maar ook herinneringen die alleen Ro aan haar heeft. Het voelt voor ons alsof ze na al die jaren weer is gaan leven.

Ik aai Adam over zijn krullen. "Je hebt gelijk. Hoe onverklaarbaar het ook is, ik ben blij dat ik haar ontmoet heb." Ro knielt naast Adam bij het graf en legt het kettinkje met de krullende letters voorzichtig op de aarde. "Lieve Sarah, ik heb het al die tijd voor je bewaard, maar nu is het tijd dat ik het je teruggeef."
Met tranen in mijn ogen glimlach ik naar mijn broer en neefje.

Door het meisje in de bus hebben we Sarah niet teruggekregen, maar wel onze herinneringen aan haar.

Einde