Bu neyin yalnızlığı? Neyin acısı? Daha sorulacak çok sorular var.ne yazacağımı bile bilmiyorum artık.sözlerde yardımcı olmuyor bazen insana.sadece boşluğa doğru gözlerimi dikmek istersin.sadece oturup herşeyi seyretmek istersin.
hiç birşey yapmamaya alışırsın artık.içinde fırtınalar kopuyor, ama hava çok durgun,
hiç olmadığı gibi.
keşke diyorsun kendi kendine keşke rüzgar eseydi de götürürdü içimden bu hissleri.
büyük keşkeler taht kurar kalbinde.nereye atacağını bilmezsin.kalbinde kalmakta ısrar ederler sanki ve seni daha da boşluğa çekip atarlar.Kalbinin en derinliklerinde bir umut ışığı da olur..bu keşkeler bitecek ve güneşli sabaha çıkacaksın.
her şey iyi olmasa da, bir kısım şeyler düzelecektir der bir yanın.düşünüp-düşünüp bir karara varmasanda yine devam edeceksin nedenini bilemediğin düşüncelerine.
i
nsanı en çok da acıtan sebebsiz acılar olur zaten.sebebini bildiğin, aklının ucunda bir ipucu olduğunu bilmek daha güzel , nerde ve neyin
dalgasında battığını bilememekten .
