Çok iyi biliyorum,
Kendimi kimsesiz hissetmemin sebebini,
Gün geçtikçe daha da o uçurum büyüyor,
Ben düşüyorum, düştükçe dibi göremiyorum,
Bu karanlık, bu gece
Sanki kendimi ait hissettim an, ev
Gökyüzünde yıldızları göremediğim günler,
Çarmıha gerilmişcesine,
Liğme liğme, dilimlenircesine,
Ruhum, her nefes alışımda bir parçasını koparıp,
Göğe doğru üflüyor.
Zihnimin içimde kurgulanan senaryoları izah edemiyorum,
Karşımdan biri geliyor,
Bana kimsenin göstermediği şevkati bahşediyor,
Göğüs kafesini açıp, kimseler ağladığımı duymasın diye içinde hapsediyor,
Ve her gece saçlarımı okşaya okşaya uyutuyor,
Sanırım onu özlüyorum,
Gelmez oldu, bilmiyorum..
