"แม่คะๆ"เด็กสาวตัวเล็กในร้านขายของเก่าซ่อมซ่อดึงชายเสื้อของผู้เป็นแม่ 'ลิสต้า โรเดนท์'
"อะไรจ๊ะแม่หนูน้อย^_^"คุณแม่หยิกแก้มเธอเบาๆอย่างเอ็นดูในความน่ารักของเธอเด็กน้อยวัยห้าขวบที่มีผมสีบอนด์ยาวเป็นลอนถึงกลางหลังดวงตาสีเขียนมรกตดังท้องทะเล
"กระจกนี้สวยจังคะแม่ซื้อให้หนูนะคะ"หนูน้อยชี้ไปที่กระจกที่สูงราวหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรในมุมมืดๆของร้านกระจกที่ดูหรูหรา 'กระจกโบราณ'ที่ดูแสนจะลึกลับ
"เออ..."
"นะคะคุณแม่ๆๆๆ"ด้วยทนความช่างตื้อจากแม่หนูน้อยไม่ไหว
"โอเคจ๊ะๆคนดีแม่จะซื้อให้นะจ๊ะ"แม่ของเด็กสาวก้มลงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของเธอ
"สนใจกระจกบานนี้เหรอคะคุณผู้หญิง"หญิงชราเจ้าของร้านที่เดินมาจากมุมไหนของร้านก็ไม่รู้ถามขึ้นขณะที่หนูน้อยและคุณแม่ยืนอยู่หน้าบานกระจก
"เออ...คะ"ลิสต้าตอบกลับอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะสายตาเยือกเย็นของยายแก่ผมขาวและชุดคุมที่ลากยาวจนถึงพื้น
"ถ้าอยากได้ฉันจะยกให้ กระจกมันเก่าแล้วไม่มีใครอยากได้จนต้องมาเก็บไว้ในมุมมืดแบบนี้"
"จะดีเหรอคะคุณยาย ? "
"รับไว้เถอะกระจกนี้จะนำพาใครบางคนกลับไปยังที่ๆจากมาแสนนาน..."ยายแก่พูดพลางจับจ้องใบหน้าสาวน้อยที่กอดขาแม่เธอเอาไว้แน่น 'เบลลาลิน โรเดนท์'
"..."
"รับสร้อยนี้ไว้สิแม่หนูน้อย"หญิงชราถอดสร้อยที่คอส่งให้เด็กน้อย "ยินดีที่ได้พบ หมดเวลาของฉันแล้วคงช่วยได้เท่านี้"
"ขอบคุณคะ"เบลลาลินรับมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
....................
10ปีต่อมา
ตึ้งๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งวนลงมาจากบันไดอย่างรีบร้อนไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าใคร
"แม่คะหนูสายแล้ววววววววว!!!"สาวน้อยร้องตะโกนลั่นบ้านพลางวิ่งไปหยิบขนมปังมาคาบไว้ในปากอย่างรีบร้อน วันนี้มีทัศนศึกษาไปเดินป่า ไม่น่าตื่นสายขนาดนี้เลยจริงๆ
"แม่ปลุกหนูแล้วนะแต่ไม่ยอมตื่นเอง"คุณนายลิสต้าหัวเราะลูกสาวเบาๆ
"โธ่!!แม่อะ หนูไปก่อนนะคะสายแล้ว"เบลลาลินเดินไปหอมแก้มแม่ของเธอก่อนจะรีบวิ่งออกไปยังรถบัสสีเหลืองที่จอดรออยู่ที่หน้าบ้าน "รักแม่นะคะ"
"จ๊ะแม่ก็รักลูกดูแลตัวเองดีๆละเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ^_^"
"คะ"
YOU ARE READING
The Guardian ผู้พิทักษ์แห่งพริทอเรีย
Fantasyผู้พิทักษ์กึ่งมนุษย์สายเลือดต้องคำสาป เธอคือสิ่งที่ทุกฝ่ายหมายจะสังหาร การเดินทางท่ามกลางสงครามอันแสนยาวไกลจะเป็นเช่นไหร่หากทุกอย่างก้าวคือความตาย
