Mijn verhalen voor schrijfwedstrijden

Het ga je goed

LazyPandaXo

Inleiding:
Mijn allereerste idee voor dit verhaal wat dat het een onwijs vrolijk verhaal moest worden. Terwijl ik aan het schrijven was merkte ik echter dat dit een verhaal was dat niet vrolijk was. Dit moest een verhaal worden waar verdriet de hoofdrol speelde. Het kostte me veel moeite om het te schrijven want het was emotioneel heel zwaar. Maar het moest. Dit verhaal hoorde zo te zijn.
Ik heb er voor gekozen om iedereen naamloos te laten. Bij deze personages hoorde simpelweg geen naam. Dit meisje is al een tijdje geleden in mijn hoofd komen wonen, wachtend op haar verhaal. Ze heeft geen naam.
Ik heb er bewust voor gekozen het in briefvorm te schrijven. Aan een "jou" dat in dit geval het meisje is. Dit vond ik zeer goed passen bij een potlood.
Ik moet er alleen wel een triggerwarning op zetten, omdat er depressie en zelfmoord in voorkomt.

De opdracht:
Schrijf een verhaal vanuit het standpunt van een voorwerp. We mochten kiezen uit een lijstje van verschillende voorwerpen en ik heb voor het potlood gekozen. Het moest minimaal 500 woorden hebben en maximaal 3000.

Inspiratie:
Dit verhaal is het verhaal van het meisje dat sinds kort in mijn hoofd is komen wonen. Soms wist ik niet meer of ik het schreef of dat zij de regie over het verhaal over had genomen.
De dingen die erin voorkomen zijn helaas dingen waarmee ik zelf worstel(de). Misschien is het daarom ook wel uit mijn vingers komen rollen.
Dit keer is mijn inspiratie niet vanuit een muziekstuk ontstaan, wat meestal zo is, maar puur uit mijn hoofd komen rollen.

Aantal woorden:
2118 

🌼

Het ga je goed
Ik zag al direct dat er iets mis was terwijl je me oppakte. Er zaten klitten in je prachtige rode krullen en de wallen onder je ogen waren donkerder dan normaal. Je had een blik in je ogen waar eindeloos verdriet aan af te lezen viel. Zo graag wilde ik dat ik je troost kon bieden. Dat ik een mens was en mijn armen om je heen zou kunnen slaan. Je dicht tegen me aan kon trekken en in je oor fluisteren dat het allemaal goed zou komen omdat ik er voor je was. Op dit soort momenten wilde ik niets liever dan mijn houten buitenkant met grafieten staaf vanbinnen omruilen voor vlees en bloed.

Lieve vriendin,

Met deze woorden begon je de brief. Ik zag tranen je grote bruine ogen vullen en opnieuw vervloekte ik mijn bestaan als potlood. De laatste tijd huilde je ook vaak als je tekende. Terwijl de lijnen van een nieuw meesterwerk het papier vulden, stroomden de tranen over je wangen. Waar je voorheen altijd katten tekende, waren dit monsters. Waren het de monsters die in je hoofd zaten? Ik weet het niet.

Ik weet niet goed hoe ik deze brief moet beginnen.

Je hand trillend onder de vele emoties die ongetwijfeld je hoofd vulden. De hand waarmee je het papier vasthield zodat het niet weg zou schuiven bracht je naar je neus toe en je wreef erover. Dit deed je altijd om je gedachtes te ordenen. Af en toe bracht je zelfs mij naar je neus toe en begon je al met wrijven voordat je zelfs maar doorhad dat je mij in je hand hield.

Ik hoop dat je me kunt vergeven als het wat warrig is.

Dit schrijf je onzeker op. Ik hield van de momenten waarop je mij naar je neus toe bracht. Zo dichtbij jouw prachtige ogen, die nu gevuld zijn met een eindeloos verdriet en andere emoties die ik niet kan herkennen.

Drieënhalf jaar geleden hebben we elkaar ontmoet. Binnen een hele korte tijd waren we onafscheidelijk. Beste vriendinnen. Mensen dachten dat we elkaar al ons hele leven kenden omdat wij zo close waren.

Deze zinnen schreef je snel op. Alsof je hier al de hele nacht over na had gedacht, wat waarschijnlijk ook zo was geweest. Je zag eruit alsof je al tijden niet goed meer had geslapen.